งุบงิบอุบอิบรัก

เธอ...ไม่คอย แต่ไม่ลืม
รู้ว่าคอยไปก็ไม่มีทางสมหวัง เพราะชีวิตต้องเดินต่อไป แต่จะให้ลืมเขา หัวใจก็ไม่รักดี

เขา...คอย แต่เธอไม่รู้
ตั้งแต่เธอหายไป เขาก็มีแต่เธอในใจเสมอ
คอยจนหมดหวัง เพียงแต่เธอไม่เคยรับรู้

////




“สบายดีหรือบูร”
คิรากรลุกขึ้นยืนพยายามปรับเสียงให้ราบเรียบ ใส่หน้ากากหน้านิ่งกลบบังความตกใจ
“ผมสบายดี เมี่ยงล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ
“ตามอัตภาพน่ะ เราขอตัวก่อนนะ เพื่อนๆ รออยู่ข้างใน” หญิงสาวเตรียมถอยฉาก
“หนีหน้าผมมาหลายปี ทำไมปีนี้ถึงมาได้ล่ะ”
เขายังไม่ยอมให้เธอหลบหน้าง่ายๆ ไม่มีการเหนี่ยวรั้งทางกาย แต่คำถามที่กระแทกใจ ฉุดรั้งเพื่อนเก่าให้หันมอง
“ไม่มีความจำเป็นที่เราต้องหนีหน้าใคร ยิ่งกับคนที่ไม่ได้มีความสำคัญในชีวิต เรายิ่งไม่มีเหตุผลที่ต้องหนี” ก่อนหน้านี้เธออาจจะ ‘ประดิษฐ์’ เสียงราบเรียบ แต่นี่เธอเสียงแข็งโดยไม่ต้องแสร้งทำ
“แต่งงานหรือยัง”
หญิงสาวเงยหน้าจ้องตาคนที่ตัวสูงกว่าหนากว่าอย่างไม่หลบ
“ไม่ใช่เรื่องของบูรไม่ใช่เหรอ”
“แสดงว่ายัง ทำไมล่ะสิบปีแล้วนะ เมี่ยงยังตัดใจจากผมไม่ได้อีกเหรอ”
ถ้าชยาบูรมีธนูอยู่ในมือ ลูกศรที่พุ่งออกจากคันศรคงเข้าตรงกลางเป้า โดยที่คนยิงยังทำหน้าเห็นใจ สงสาร และสมเพชเธอได้ดังสิบปีที่แล้ว นั่นเป็นยาชาชั้นดีที่ทำให้เธอหายเจ็บชั่วคราว
“แก่แล้วยังหลงตัวเองไม่ต่างจากเดิม คงเป็นนิสัยของบูรที่รักษาไม่หายแล้วสินะ ผ่านมาตั้งหลายปีเรานึกว่าจะบูรโตขึ้น แต่เปล่าเลย บูรยังยึดติดกับเรื่องไร้สาระเก่าๆ เป็นเด็กมอปลายอยู่เลย เราขอไม่คุยด้วยนะ...เสียเวลา”
คราวนี้หญิงสาวก้าวผ่านเขากลับไปยังห้องประชุมตามเดิม ไม่สนใจว่าผู้ชายไร้วุฒิภาวะจะกลับมาร่วมงานหรือไม่ เรื่องของเขาไม่ใช่เรื่องของเธอ
ชยาบูรนั่งลงซ้ำรอยคิรากร มองเธอเดินจากไปด้วยยิ้มมุมปาก จากเด็กสาวผมยาวมัดจุกหางม้าตามระเบียบ หน้าใส พูดน้อย ท่าทางเหมือนเด็กเรียนแต่มนุษยสัมพันธ์ดี ตอนนี้เธอเป็นสาวเต็มตัว ดูมั่นใจขึ้น ปราดเปรียวขึ้น และปากดีขึ้น
เด็กผู้หญิงวัยใสที่ครั้งหนึ่ง...เคยแอบรักเขา