เวิ้งเถลิงแค้น

ราวแดนสรวงจมลงสู่น้ำหนาว
ราวหมู่ดาวร้าวทรวงร่วงถลา
ราวความรักหักหาญผลาญวิญญาณ์
ฝากฟากฟ้า...โปรดพา...ตัวข้าไป...

เพลงนั้นแว่วมากับลมเหนือ
ทว่าหนึ่งในกุลีกลุ่มนั้นกลับไม่คุ้นเคยกับเพลงนั้นเท่าไร
ไม่แปลกหรอก คงมีเพียงผู้มีสตางค์เท่านั้นละที่จะเคยได้ยินมัน
เพราะเพลงนั้นเป็นเพลงร้องในบทละครเวทีเรื่อง
‘เจ้าหญิงเงือกน้อย’ ของ โรงละคร ดิ แองเจลลา

หากกุลีหนุ่มไม่ได้ให้ความสำคัญกับบทเพลงนั้น
แต่เป็นเสียงอันไพเราะจับจิตของผู้ขับร้องต่างหาก
น่าสนเท่ห์ยิ่งกว่าคือเสียงนั้นแว่วมาจากศาลาท่าน้ำ
ที่ตรงนั้นเป็นสระบัว...

“ไอ้นิ่ม มึงจะเดินไปไหนวะ!”
สหายกุลีเรียกไว้ แต่ดูเหมือนเจ้าของชื่อจะไม่ฟัง
กลับเดินเอื่อยตรงไปยังท่าน้ำ
“เดี๋ยวนายมาเห็นก็โดนเอ็ดอีกหรอกมึง
พรุ่งนี้ตึกนี่ต้องรื้อจนเสร็จ
ถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อนก็อย่าชักช้าเทียว!”

กุลีหนุ่มผู้นั้นยังเดินละล่องตรงไปทางศาลาริมน้ำ
ท่ามกลางสายตาของกุลีผู้เป็นเพื่อน

แล้วภาพที่ชวนพรั่นพรึงก็ปรากฏขึ้นเดี๋ยวนั้น
นายนิ่มกระโจนลงน้ำราวกับกระโดดตามใครลงไปนั่นละ
เสียงซู่ดังจากผิวน้ำเรียกความสนใจให้กุลีหนุ่มทั้งกลุ่มเหลียวมองไปหา

“คึกห่าอะไรของมัน กระโดดลงน้ำเอามืดค่ำ”

“แต่มันดูแปลกๆ นะกูว่า”
อีกคนพูด
“มึงดูมันสิ เหมือนมันกำลัง...เฮ้ย!”

ทุกสายตาให้คำตอบเดียวกันว่านายนิ่มนั้นกำลัง ‘จมน้ำ’!

“พวกมึง ไปช่วยมันหน่อยเร็ว!”

กลุ่มกุลีโยนเครื่องมือและผละออกจากหน้าที่
วิ่งกรูตรงเข้าไปยังศาลาหลังนั้น ทว่าเมื่อพวกเขาไปหยุดยืนอยู่ริมท่า
ภาพที่พวกเขาทั้งหลายเห็นก็ชวนผวาจนต้องส่งเสียงร้อง!

ร่างไร้วิญญาณของเรือนแหวน
ลอยเบียดแน่นอยู่ในสระบัวนับร้อยร่าง!
และร่างอันขาวโพลนเหล่านั้น...
ได้กลืนนายนิ่มให้จมลงสู่ก้นบาดาลเสียแล้ว...

------------------------------
นวนิยายเรื่องนี้ ชื่อตอนพิมพ์รูปเล่มคือ "ห้วงพยาบาท" สำนักพิมพ์ Sofa Publishing
แต่นักเขียนเลือกใช้ชื่อ "เวิ้งเถลิงแค้น" ซึ่งเป็นชื่อแรกก่อนสำนักพิมพ์จะได้ลิขสิทธิ์
นักอ่านท่านใดที่อ่าน "ห้วงพยาบาท" แล้ว ไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่ครับ เนื้อเรื่องเดียวกัน