นินสิปัน

“ใช้มือหยิบแล้วมันบาดจะทำยังไง ระวังหน่อย... อ๊ะ”
ไม่ขาดคำ คนเตือนที่ตั้งใจจะเก็บเองก็ขมวดคิ้ว คมปรัชญ์มองนิ้วมือที่โดนเศษชามแตกบาดแล้วก็กลอกตา เสียหน้าไม่น้อย แผล นิดเดียว เขาก้มมองปลายนิ้วแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะพรึ่ดอย่าง อดไม่ได้ของผู้หญิงที่นั่งยองๆ ตรงกันข้าม ชายหนุ่มแยกเขี้ยวใส่เธอ แล้วยื่นมือมาเขกมะเหงกบนหน้าผากมนทีหนึ่ง
“อย่ามาหัวเราะเยาะพี่นะ ไปเลย ไปเอาไม้กวาดมา”
นินสิปันอึ้ง เธอมองคนที่ตีหน้าบึ้งแต่กึ่งยิ้ม ยกมือลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนจะลุกเดินไปหยิบของตามที่เขาบอก
ตอนเธอเดินกลับมากำลังจะกวาดเศษกระเบื้อง นายจ้างก็ดึง ไม้กวาดไปแล้วกวาดเอง เธอเดินกลับไปเอาผ้าขี้ริ้วชุบน้ำจะกลับมาเช็ด เขาก็วางไม้กวาดกับที่ตักผงลงแล้วดึงผ้าขี้ริ้วไปเช็ดเอง ครั้นพอ นินสิปันหันไปจะเอาของไปเก็บ คนที่เพิ่งรวบผ้าถูพื้นเสร็จก็ลุก แล้วหยิบไว้กวาด ที่ตักผง เดินย้อนเอาไปจัดการเอง เธอได้แต่ยืนมองนายจ้างรวบงานไปทำเบ็ดเสร็จคนเดียวงงๆ จนเขาหันมาเห็น ก็กวักมือเรียกหยอยๆ
“ยายยังไม่ตื่นหรอก มากินข้าวก่อน”
เรียกแล้วก็เดินไปตักข้าวต้มใส่ชามให้ลูกจ้าง โรยต้นหอมให้เสร็จ แล้วยกมาวางบนโต๊ะเรียบร้อย นินสิปันจะเดินไปหยิบแก้วน้ำ อีกฝ่าย ก็เคาะนิ้วเรียวยาวบนโต๊ะแรงๆ สองครั้ง
“นั่งแล้วกิน”