รูมเมทผม จมอยู่ในกองผ้าห่ม

“ใช่ไง...กูหิวมากเลยตอนนี้” มันสะบัดผ้าห่มออกก่อนจะลุกเดินเข้ามาหาผม ทั้งๆ ที่ควรจะชินกับสภาพกางเกงบอลตัวเดียวของทาน แต่ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้ง ใจของผมก็อดจะกระตุกไม่ได้ทุกที
“ไปกินชาบูกัน” มันดึงหนังสือออกไปจากมือของผม ไม่รอให้ท้วงอะไรทานตะวันเดินเข้าห้องน้ำไปเลย
นอกจากจะชอบนอน เลือกกิน แล้วมันยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก
ผมนับถือตัวเองจริงๆ ที่อยู่กับมันได้นานขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ใจก็ชอบแต่ทำอะไรไม่ได้ ตอนแรกที่เจอกันผมเข้าใจว่าตัวเองชอบทานตะวันเพราะมันตรงสเป็กผมทุกอย่าง แต่ยิ่งอยู่ด้วยกันไปนานเข้า ความรู้สึกที่ควรจะเฉยชากลับยิ่งชัดเจน
จนไม่รู้ตัวว่ามันกลายเป็น ชอบ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่