ยั่วรักเจ้านายร้าย เลขารัก

“ปราณปิยา!” เขาเคาะห้องเธออย่างบ้าคลั่ง ทั้งเคาะทั้งกดกริ่งไม่เกรงใจเพื่อนบ้านจะออกมาด่า ตอนนี้เขาต้องปรับความเข้าใจกันเสียแต่เนิ่นๆ ก่อนที่มันจะสายไป
“บอสกลับไปเถอะค่ะ ปลาไม่เป็นไร” หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้ลอดออกมา
นี่เหรอไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม!
“เปิดประตูไม่อย่างนั้นฉันจะทุบจะกดกริ่งอยู่แบบนี้เพื่อนบ้านออกมาด่าก็จะบอกว่ากำลังง้อเมีย!”
หญิงสาวลุกพรวดกระโจนออกห่างประตู เขาพูดมาได้ไม่อายปาก แต่คนอย่างเขากล้าพูดกล้าทำคงต้องยอมให้เขาเข้ามาดีกว่าถูกป่าวประกาศว่าเป็นเมียชาวบ้านกับเพื่อนบ้านอีกสี่ห้อง เสียงทุบประตูดังปึงปังเธอจึงยอมเปิดออกไปเผชิญหน้ากับเขา
ยังไม่ทันจะพูดอะไรอีกฝ่ายก็แทรกกายเข้ามาทั้งยังกดล็อกประตูเองเสร็จสรรพ
“ร้องไห้ทำไม” เขาหรี่ตามองแม่เลขาที่ขยับฐานะขึ้นมาเป็นเมีย
“เรื่องเมื่อคืนปลาเป็นฝ่ายยั่วบอสเอง บอสไม่ต้องรู้สึกผิดหรือรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น” เขากรอกตา โทสะพุ่งขึ้นจนอยากจับแม่ปลาทองมาเขย่า
“หรอ...ไม่ต้องรับผิดชอบ ดีจริงๆ นี่เธอเห็นฉันเลวชาติขนาดนั้นเลยหรอ”
“เปล่านะคะบอส ปลาไม่อยากให้บอสมารับผิดชอบกับอารมณ์ชั่ววูบ ในภายหน้าหากบอสเจอคนที่รักและอยากใช้ชีวิตด้วย ปลาจะเป็นตัวถ่วงเสียเปล่าๆ” เธอก้มหน้ามองมือตนเอง ในตอนนี้ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะแข็งข้อกับเขา ใช้ความพยายามสุดท้ายกลั้นทำนบน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
“ดี! เธอนี่ช่างเป็นแม่พระจริงๆ ให้คนอื่นเขากินฟรีๆ แล้วบอกว่าไม่ต้องรับผิดชอบ เธอมองฉันเป็นคนเลวขนาดนั้นเลยหรอปราณปิยา!”