อสูรร้ายพ่ายรัก

“คุณปัฐครับ! น่ะ นี่มัน...”
มือหนาเอื้อมไปคว้าบราเซียตัวจิ๋วสีชมพูหวานแหววที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนโคมไฟหัวเตียงแล้วจ้องมองมันอย่างสำรวจตรวจตรา ในขณะที่คนเป็นนายนั้นแทบจะถลาลงจากเตียง
“เห้ย! ไอ้บ้า เอามานี่!”
เสียงตวาดลั่นห้องด้วยความลืมตัว ใบหน้าหล่อเหลาร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกใดก็บอกไม่ถูก มือหนาเอื้อมไปคว้าชั้นในเจ้าปัญหามาซ่อนไว้ใต้หมอนราวกับกลัวว่าใครจะมาแย่งเอาไป อาทิตย์มองปฏิกิริยาของคนเป็นนายอย่างทึ่งๆ
โอ้พระเจ้า! อย่าบอกนะว่าคุณปัฐกับคุณอันดา...
“หยุดความคิดบ้าๆ ของแกไปเลยนะไอ้อาร์ท” ว่าอย่างร้อนตัว
“คุณปัฐรู้เหรอครับว่าผมคิดอะไรอยู่”
ใบหน้าคมคร้ามแดดส่งยิ้มยียวนประสาทไปให้ ทำเอาคนเป็นนายถึงกับควันออกหู เพราะโกรธหรืออายก็มิอาจทราบได้
“เออ!”
ไอ้บ้านี่คิดว่าเขาพิศวาสยัยเด็กบ้านั่นรึไงกัน คนอย่างพ่อเลี้ยงปฐวีไม่มีทางเอาเด็กกะโปโลนั่นมาทำเมียให้เสียอารมณ์หรอกโว้ยยย