สุริยาหลงแสง

หม่อมหลวงอรกัญญา อรุณวศี จำเป็นต้องเข้าพิธีวิวาห์กับเศรษฐีแก่คราวพ่อ เพื่อไถ่ถอนบ้านอรุณวศีกลับคืนมาและเพื่อกู้หน้าแทนพี่สาวที่หนีการแต่งงานไปพร้อมกับทิ้งลูกน้อยไว้ข้างหลัง นั่นทำให้เธอต้องตัดสัมพันธ์กับสุริยา ศตเวธินไปอย่างไม่มีเยื่อใย โชคชะตาพัดพาทั้งสองให้แยกจากกันด้วยความเจ็บแค้น
และโชคชะตาก็ได้นำพาสุริยา ให้กลับมาพบกับเธออีกครั้งในอีกห้าปีให้หลัง
ชายหนุ่มไม่เคยลืมรอยแผลที่อรกัญญากรีดไว้บนหัวใจเขา
เธอจะต้องชดใช้ในทุกความเจ็บปวดที่เขาได้รับ
___________________________________
“อรกัญญา อรุณวศี ที่คุณเคยรู้จักเธอได้ตายไปนานแล้ว อย่าขุดซากเธอขึ้นมาอีก ถ้าคุณจะเข้าหาฉันเพื่อรื้อฟื้นเรื่องในอดีตไม่ว่าจะด้วยวัตถุประสงค์อะไรก็ตาม ขออย่าได้พยายามอีก”
“เพราะอะไรล่ะ...เราจากกันด้วยความเจ็บปวด จากกันอย่างไร้คำอธิบาย เราสัญญาด้วยกันว่ายังไงคุณจำไม่ได้เหรอ คุณสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษได้ และสัญญาว่าจะไปพร้อมกับผม แล้วจู่ๆ ไม่กี่วันก่อนออกเดินทางคุณก็หนีผมไปแต่งงานกับผู้ชายคราวพ่อ ไม่มีคำพูด ไม่มีจดหมาย ไม่มีข้อความอะไรทั้งนั้นส่งมาถึงผม ถ้าผมตัดสินใจอยู่เมืองไทยต่อแล้วไม่ยอมขึ้นเครื่องเสียตั้งแต่วันนั้น คุณก็คงไม่ได้ลงเอยกับสามีของคุณ ไม่ได้มีลูก และคุณก็จะต้องเป็นของผมเหมือนที่เคยเป็น”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งพูดถึงเรื่องเก่าๆ หรอกค่ะ ทุกคนล้วนมีเหตุผลของตัวเองด้วยกันเสมอ” คำพูดนั้นของเธอทำให้สองมือของสุริยาต้องกำแน่นขึ้น ไฟโทสะปะทุขึ้นมาปกปิดเยื่อใยแห่งที่รักแสดงผ่านแววตาเมื่อครู่จนหมด
อรกัญญาหันหลังให้เขา แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ ทิ้งเขาไว้ให้จมอยู่ในไฟแห่งความแค้นและความเจ็บปวดเหมือนดังเช่นที่เป็นมา โดยไม่รู้เลยว่าไฟนั้นมันกำลังจะลามมาแผดเผาเธอในอีกไม่ช้า