อบอุ่นหัวใจ ฉ่ำไอรัก

ความรักที่ไม่ไร้เสียง

+++++
สาวน้อยวัยยี่สิบสองปีโคลงหัวไปมาไล่อาการชาจากความหนาวเหน็บ และความชื้นจากละอองฝนด้านนอกตัวตึกสีส้มอิฐ มือเรียวเล็กยกกดกริ่งหน้าประตูบ้าน มันเงียบเชียบไร้คนตอบรับเสียจนเธอต้องทุบมือลงบนบานประตูช่วยอีกแรง
ถ้าคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่เปิดประตูต้อนรับเธอเข้าไป เธออาจจะหนาวตายอยู่ด้านนอก เพราะเงินเพียงแค่สองพันดอลลาร์ที่พี่นัมทิ้งไว้ให้คงไม่พอประทังชีวิตในนิวยอร์กแน่ ถ้าหากว่าต้องเจียดมันเพื่อไปเช่าโรงแรมนอน ความคิดเรื่องที่นอนถูกตัดฉับเมื่อบานประตูตรงหน้าเปิดอ้าออกต้อนรับ
ไอ ไอยเรศที่นิโลบลเคยเห็นผ่านหน้าจอสมาร์ตโฟนเขาเคยดูดีมากกว่าตอนนี้ สภาพคนที่รอต้อนรับเธอไม่ต่างไปจากพวกขี้เมาที่ไม่ได้อาบน้ำมาสองสามวัน
เธอชอบคนสะอาดสะอ้านไม่ใช่เหมือนผ้าขี้ริ้วเก่าเก็บที่สวมเพียงแต่กางเกงยางยืดขายาว ไร้เสื้อปกปิดท่อนบนคล้ายคนเพิ่งตื่นนอน
เขาอาจจะอยากอวดกล้ามท้องที่ฟิตแอนด์เฟิร์มเพื่อเป็นการเชื้อเชิญเพื่อนร่วมบ้านชั่วคราวอย่างเธอล่ะมั้ง
นิโลบลหยิบปากกา และสมุดเตรียมตัวทักทาย แต่ทว่าช้าไปเมื่อเขาฉุดร่างกายแบบบางของเธอเข้าบ้านพัก ผู้ชายคนนี้หิ้วเธออุ้มเข้าเอวด้วยสองแขนแข็งแรง
“เธอมาช้า” เขาว่าเสียงงัวเงีย
หญิงสาวที่เกาะเอวเขาเป็นลูกลิงมองดูกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่ถูกลากมาทิ้งกองกระเท่เร่รวมกับรองเท้าเจ้าของบ้านที่วางเรียงนับสิบคู่ไม่ยอมเก็บเข้าชั้นให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“เธอดูดีกว่าที่พี่คิดไว้”
นิโลบลพยายามปัดคางสากของคนที่อุ้มตัวเองให้พ้นแก้ม เขาวอแวเทียวไล่หอมเธอเป็นการทักทายแขกที่ประหลาด และแปลกขึ้นอีกเมื่อไอยเรศจูบปากสอดลิ้นเข้ามา ร่างเล็กดิ้นกุกกักพยายามที่จะปัดป้อง นิโลบลมองหาสมุดเล่มเล็กของตัวเองที่พลัดตกจากมือ เธอต้องการมันมากถึงมากที่สุด
“เอากันก่อน แล้วเราค่อยอาบน้ำทีหลังนะ”
“....” สีหน้านิโลบลขมวดแน่น จนกระทั่งหลังแนบฟูกเตียงขยับลั่นเล็กน้อย