คุณท่าน(ขา) (ตอนพิเศษ)

เสียงเดินตึงๆ เป็นจังหวะหนักแน่นดังมาแต่ไกล ตามด้วยเสียงห้าวดุๆ เข้ามาใกล้ ปานชีวาจำได้ดีว่าเป็นใคร ขนแขนลุกพรึบเพราะกลัวใจคนเถื่อนของตัวเอง
“ใครมายุ่ง วุ่นวายกับลูกเมียกูวะ!” พอมาถึงคนเถื่อนของแม่ลูกสาม เริ่มออกฤทธิ์โดยการลากเก้าอี้ตัวที่ว่างมานั่งเบียดแซะข้างภรรยาแล้ววางมือโอบไปที่พนักพิงเก้าอี้ผู้เป็นภรรยาอย่างประกาศเขตหวงห้าม สายตาคมดุมองปราดไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ท่ามกลางลูกๆ ของตัวเองอย่างเขม่นขี้หน้า
“คุณพ่อของคุณหนูนาเหรอครับ” ณดลหันมาถามคนหน้าดุ ตาขวาง ที่เพิ่งเข้ามาใหม่
“ขอโทษ นั่นน่ะเมียกู!” เสียงห้าวพูดดังฟังชัด โดยที่คนฟังไม่ต้องฟังอีกรอบ
“เมีย!” ณดลทำหน้าเหวอตกใจเมื่อถูกแนะนำว่าปานชีวาเป็นภรรยาไม่ใช่ลูกสาวของพันฤทธิ์อย่างที่เขาเข้าใจ
“ใช่ เมีย ที่แปลว่าภรรยาน่ะ จะให้แปลอีกรอบไหม” เมื่อคนฟังยังตกใจแล้วหาเสียงไม่เจอ พันฤทธิ์รีบพูดขึ้นมาอีกเพื่อกระแทกลงในหัวอีกฝ่ายได้รับรู้ว่า ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก หุ่นอวบอิ่มคือภรรยาของตัวเอง
“ผะ...ผมคิดว่าเป็นลูกสาวคุณท่านเสียอีก ดูหน้าเธอเด็กมาก แต่คุณดู...” เกิดอาการพูดไม่ออกเมื่อเจอสายตาดุกร้าวมองสบอย่างจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน
“กูดูเป็นไงไม่ทราบ...” เสียงแข็งหนักๆ สวนทันทีเมื่อมีใครมาตอกย้ำเรื่องอายุความห่างกับภรรยาเด็ก
คนกำลังจะพูดต้องหุบปากทันที แต่ยังแสดงความคิดเห็นออกมาจนได้
“ดูแก่กว่าตั้งเยอะ”
ปานชีวาพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้เล็ดลอดออกมา เมื่อเห็นใบหน้าคนถูกบอกว่าแก่โกรธแทบหนวดกระดิกจากสีแดงจนออกคล้ำ
“แต่เด็กชอบ ใช่มั้ยหนูนาจ๋า” คนหน้าเหี้ยมเปลี่ยนเสียงแข็งเป็นเสียงหวานหยดต่อหน้าคนหนุ่ม ปานชีวาไม่ตอบได้แต่อมยิ้ม
“คุณหนูนาไม่ตอบ แสดงว่าเธอไม่ได้ชอบคุณจริง” หนุ่มใจกล้ายังพูดต่อด้วยสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ เมื่อคิดว่าหญิงสาวตรงหน้าอาจตกกระไดพลอยโจนมีสามีแก่โดยไม่ได้ตั้งใจ
“กูมีลูกตั้งสามคน ถ้าผู้หญิงไม่รักจะยอมมีลูกกับกูเหรอวะ” คราวนี้คนเถื่อนเอาลูกมาอวดอย่างหน้าตาเฉย