สัญญาณรักข้ามภพ

“แม่วาดจันทร์ของพี่มาแล้ว...รู้ไหมว่าพี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”
ชายหนุ่มพร่ำเพ้อถึงหญิงสาวที่เขาเฝ้ารอคอยมาหลายวันอย่างทรมาน ยามเอื้อนเอ่ยบอกนวลนางเขาก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นด้วยความห่วงหาและหวงแหนยิ่งนัก
“............”
คนถูกกอดกับทำสีหน้าไม่ถูกจะว่าดีใจก็ดีใจจะว่าเขินอายก็เขินอาย ทั้งคำพูดหรือแม้แต่อ้อมกอดอันอบอุ่นนี้
ทำให้วาดจันทร์ไม่อาจปฏิเสธอ้อมกอดนี้ได้เพราะช่วงเวลาที่ห่างกันเธอเองก็ห่วงหาเขาไม่แพ้กัน เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมาเท่านั้น...
“วาดจันทร์...เจ้าคิดถึงอย่างที่พี่คิดถึงเจ้าบ้างหรือไม่? ตอบออกมาให้พี่ชื่นใจสักคราเถิด”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม อ่อนโยนยิ่งนักซึ่งแตกต่างจากครั้งแรกที่เจอกันอย่างสิ้นเชิง
นฤบดินทร์เอ่ยถามเท่านั้นไม่พอ ชายหนุ่มเชยคางของหญิงสาวให้สบตาคมกับเขาเพื่อจะได้เห็นแววตาคนตรงหน้าว่าคิดเหมือนกันกับตนเองหรือไม่
“.................”
ครั้นพอเห็นใบหน้าของหญิงสาวขึ้นสีระเรื่อ ก็พอเป็นคำตอบให้เขาได้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นคิดอย่างไร ทว่าเขาก็ยังอยากจะได้ยินจากปากของคนในอ้อมกอดตนอยู่ดี
“หรือว่าเจ้าไม่เคยคิดถึงดังเช่นพี่คิดถึงเจ้าใช่หรือไม่?”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเศร้าส่งสายตาตัดพ้อไปที่หญิงสาว
วาดจันทร์เห็นอาการของชายหนุ่มตรงหน้าก็ชักจะใจคอไม่ดี ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอไม่ได้คิดถึงเขาอย่างที่เขาเข้าใจ เธออยากบอกว่าเธอคิดถึงคนตรงหน้ามากแค่ไหน
ทว่าเธอเองก็อายเกินกว่าจะเอ่ยเช่นนั้นออกไปและกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิด
หญิงสาวขบคิดช่างใจอยู่นานว่าจะเอ่ยกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างที่เขาต้องการดีหรือไม่ แต่หารู้ไม่ว่าตนเองนั้นกำลังตกหลุมพรางใครบางคนเข้าเสียแล้ว
ในที่สุดความกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิดก็ชนะเธอจึงตัดสินใจเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นอย่างคนประหม่าและเขินอายที่สุดในชีวิต
“เอ่อ...คะ คิดถึงเจ้าค่ะ”
วาดจันทร์เอ่ยจบก็ก้มหน้างุดทันทีด้วยความเขินอาย จึงไม่เห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของใครบางคนที่ยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ
“คิดถึงใครล่ะแม่วาดจันทร์”
นฤบดินทร์ไม่วายเอ่ยเย้าแหย่หญิงสาวอีกครั้ง
ทว่าเขาเองก็ไม่จริงจังที่จะเอาคำตอบจากหญิงสาวตรงหน้า เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าเขินอายมากแค่ไหน ดูจากสีหน้าที่ขึ้นสีเข้มไปจนถึงใบหูนั้นบ่งบอกได้อย่างดี
“.........”
“ในเมื่อเจ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่พี่จะรอวันที่เจ้าพร้อมจะบอกพี่...”
นฤบดินทร์กระซิบเผ่าเบาข้างใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อให้เห็นอยู่