ใจช้ำรัก

"โอ๊ย"

กวินตาอุทานออกมาด้วยความเจ็บ

"หวา! ทำบ้าอะไรเนี่ย"

เขาว่าพร้อมกับบีบแขนเรียวแน่นด้วยแรงโทสะ วริษฐาสะบัดลำแขนออกจากมือแกร่งก่อนจะฟาดลงบนใบหน้าคมเต็มแรงทำให้ใบหน้าคมนั้นหันไปตามแรงตบ

น่าแปลกใจที่ตอนนี้หล่อนไม่มีน้ำตาเลยสักหยด เพิ่งเข้าใจวันนี้นี่เองว่าเจ็บจนจุกมันเป็นยังไง

"หนีงานแต่งมากกอยู่กับแฟนเก่า ดีจริงๆเลย สุภาพบุรุษที่สุด"

หล่อนว่าพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา

"มันไม่ใช่อย่างนั้นหวา"

เขาพยายามระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านไว้

"ก็อธิบายมาสิคะ บอกหวามาสิว่าเพราะอะไร เพราะมันใช่ไหม"

หล่อนขึ้นเสียง

"กลับไปก่อน"

เขาเอ่ยบอกเสียงเหนื่อย เพราะยังไงวันนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องแน่ถ้าวริษฐายังใช้อารมณ์เหนือเหตุผลแบบนี้

"มดพาเกรซขึ้นไปที"

พชรพลเอ่ยบอกสาวใช้ สาวใช้คนนั้นก็ค่อยๆเข้ามาพยุงกวินตาโดยมีพชรพลช่วยอยู่ห่างๆ ภาพที่เขาดูเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนนั้นมันยิ่งทำให้เพลิงโทสะของวริษฐาลุกโชน เจ้าหล่อนจึงเข้าไปดึงแขนพชรพลออกมา

"พี่ต้องคุยกับหวาให้รูเรื่องก่อนนะ"

"กลับไประงับสติอารมณ์ก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน"

เขาว่าก่อนจะเข้าไปช่วยสาวใช้พยุงกวินตา

"ถ้าพี่ไม่กลับมาเราไม่ต้องมาคุยกันอีก"

หล่อนยื่นคำขาดทำให้คนตัวโตหยุดชะงัก แต่มันก็เป็นแค่เพียงเสี้ยวนาทีเดียวเท่านั้นเพราะเขาเลือกที่จะไม่สนใจหล่อนและพากวินตาขึ้นไปยังชั้นบนต่อ

"พี่เพชร!"

วริษฐาตะโกนตามหลัง ตอนนี้หล่อนไม่สามารถกักเก็บความเสียใจไว้ได้อีกต่อไป เพราะมันถูกระบายออกมาในรูปของหยดน้ำตาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว