ความทรงจำสำคัญกว่าภาพถ่าย (This love in the photograph)

ลฎาภา หญิงสาวออกเดินทางไปแลกเปลี่ยนที่สวิตเซอร์แลนด์เป็นระยะเวลาหนึ่งปี การเดินทางครั้งนี้ทำให้เธอได้พบเจอกับ คริษฐ์ ชายหนุ่มผู้ไปเรียนต่อปริญญาโท เหตุการณ์หลายครั้งที่เธอคิดว่าหรือนี่จะเป็นพรหมลิขิตที่เขาและเธอต้องมาพบเจอ ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว สายใยความสัมพันธ์เปรียบเหมือนถนนที่เป็นได้แค่คู่ขนานแต่ไม่สามารถเดินบนเส้นทางเดียวกันได้ ระยะเวลาที่หมุนผ่าน ภาพถ่ายหลายร้อยใบที่ถูกเก็บไว้หรือจะสู้ความทรงจำของเขาและเธอที่ไม่เคยลืม
*** “เอาอันนี้ไหม” คริษฐ์หันมาถามคนตัวเล็กที่กำลังเขย่งปลายเท้าเพื่อหยิบสินค้าที่อยู่สูงจนเธอไม่สามารถเอื้อมถึง
“พี่กราฟ หยิบให้ลฎาหน่อย” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อนๆ พร้อมน้ำเสียงน่าสงสารในที
“ข้อดีของการมีแฟนตัวสูง เพราะฉะนั้นจะไปไหนต้องพาพี่ไปด้วย” คริษฐ์ส่งของให้คนตัวเล็กที่รอรับอยู่แล้ว
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” ลฎาภาวางของใส่รถเข็นแล้วกระโดดจุ๊บแก้มเขาไว ๆ หนึ่งทีแทนคำขอบคุณ
“เมื่อกี้เหมือนมีอะไรมากัดแก้มพี่ก็ไม่รู้ ที่รักเห็นไหม” เขาชอบแหย่ให้เธอเขินตลอด
“อื้ออออ เขาเรียกว่าจุ๊บค่ะไม่ใช่กัด” เธอหันไปพูดซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขารอให้เธอหันมา
“จุ๊บ” ชายหนุ่มก้มลงมาให้ริมฝีปากแตะกันไว ๆ
‘ช็อก’ นั่นคือสิ่งที่ลฎาภาเป็น ไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเขาจะมีมุมนี้ด้วย
‘แม่คะ หนูเสียจุ๊บแรกให้ผู้ชายไปแล้ว หือ’
“จุ๊บแบบที่ที่รักว่าเป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ” เขาก้มลงถามคนที่กำลัง ‘ช็อก’ ไม่หาย
‘ตายแล้ว คำลงท้ายนี้ฉันตายไปเลย’ ผู้ชายคนนี้รุกหนักมากขึ้นทุกวัน
“พี่กราฟ รอลฎาด้วยสิ” เธอรีบวิ่งตามคนตัวโตที่ตอนนี้เขาทำตัวติดกับเธอแทบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง โดยเขาให้เหตุผลว่า
‘ช่วงนี้พี่ขาดความอบอุ่น’ เหตุผลเขาฟังดูไม่ขึ้นเลย