Room 409 ก็ไม่อยากเป็นเพื่อนร่วมห้อง

เรียนจบป.ตรี สาขาเทคโนโลยีมัลติฯ มาปีกว่า แต่กลับมาทำงานเป็นพนักงานโรงหนังที่ถูกลูกค้าโขกสับจนแทบทนไม่ไหว พอเพื่อนเก่าสมัยเรียนยื่นมือมาช่วย ผมก็ตอบตกลงรีบเก็บผ้าเก็บผ่อนย้ายเข้ากรุงทันทีไม่รีรอ โดยไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำว่าสายตาตอนที่มันมารับผมที่สนามบินเป็นแบบไหน...

-------------------------------------

ตอนผมกวักมือเรียกให้เพื่อนมาถ่ายรูปเซลฟี่ด้วยกัน เพื่อจะส่งเป็นหลักฐานให้แม่ว่าผมอยู่กับเพื่อนจริงๆ มันยืนข้างผมแต่โดยดี แต่พอดูรูปที่ออกมาผมไม่ค่อยพอใจเท่าไร ในรูปเหมือนจมูกโด่งๆ ของไอ้เบจยื่นมาใกล้หน้าผมเกินไป แถมสายตามันก็มองผมเหมือนจะกระเดือกหัวผม ไม่ได้มองกล้องเหมือนที่เห็นตอนแรก ผมเลยขอถ่ายใหม่

“ไม่เอารูปเมื่อกี้ เดี๋ยวแม่คิดว่ากูอยู่กับผัว”

เบจมองหน้าผมนิ่ง เลิกคิ้วถามร้องเสียงสูง "อ้าว มึงมีผัวไม่ได้เหรอ"

“แม่กูเขาไม่ว่า แต่กูไม่ได้จะเอามึงเป็นผัว ไอ้สัด มึงเลิกเวิ่นถ่ายรูปส่งหลักฐานให้แม่กูก่อน เดี๋ยวแม่กูห่วงหนัก”

------------------------------------

**นิยายเรื่องนี้เป็นวายโรแมนติกคอเมดี้ NC มีพอกรุบกริบ และอาจมีการใช้คำไม่สุภาพ แต่ขอให้อ่านกันอย่างสนุกสนานนะคะ**