ปราณเสน่หา

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของปราณ ผู้ชายที่แสนยโส เขาถูกโซ่มีชีวิตผูกติดไว้กับตระกูลที่เขาแสนจะเกลียดชัง เมื่อแรกเขาชิงชังเธอยิ่งนัก แต่สุดท้ายเขาก็รักเธอสุดหัวใจ และเจ็บปวดอย่างที่สุดเมื่อเขาคือคนที่ทำร้ายเธอเองกับมือ เมื่อรักและรู้ตัวว่าผิด ปราณเดินหน้าอ้อนวอนขอโอกาส เพื่อให้ได้สิ่งที่รักกลับคืนมา เขายอมกระโดดลงสู่นรกแห่งความเกลียดชัง ขอแค่รั้งเธอเอาไว้ข้างกาย...

“ไม่...ทรายต้องกลับบ้านกับพี่เท่านั้น” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับรถเข็นที่หยุดทันที
“ฉันขอบคุณมากที่คุณอุตส่าห์เข้าไปช่วย แต่ฉันอยากกลับบ้านของตัวเองมากกว่า” เสียงหวานเบาหากแต่รุนแรงไม่ต่างจากเหล็กแหลมที่กระแทกเข้ามากลางหัวใจแกร่ง
“จากนี้ไปบ้านของพี่คือบ้านของทราย พี่อยู่ที่ไหนทรายก็ต้องอยู่ที่นั่น”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่มีแรงมาทะเลาะกับคุณแล้วคุณปราณ ปล่อยให้ฉันกลับไปพักเถอะค่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยและเจ็บมากพอแล้ว” น้ำเสียงเบาแหบโหยนั้นบ่งให้รู้ว่าหญิงสาวอ่อนแรงเต็มที ดวงตาคู่งามหลับลงอย่างอ่อนล้า
“พี่ขอโทษสำหรับความเลวระยำที่ผ่านมา พี่สัญญาว่าจะไม่งี่เง่าอีกเด็ดขาด กลับบ้านกับพี่นะครับ” เสียงทุ้มอ่อนโยนดังใกล้จนหญิงสาวต้องลืมตาขึ้นมอง ยิ้มหยันกับสิ่งที่เห็น
ปราณ ภาสนันท์ กำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเธอ อ้อนวอนให้เธอกลับไปอยู่กับเขา แต่เธอไม่สามารถลืมความเลวร้ายที่เขากระทำต่อเธอได้
“คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” เวลุกาขยับจะลุกโดยมีป้าน้อมเข้ามาประคอง ไม่แยแสคนที่คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเลยสักนิด ปราณสูดหายใจเข้าลึกขยับตัวขึ้นยืนช้า ๆ ยกมือขึ้นเสยผมแรง ๆ ไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างสนใจ
“อุ๊ย...ปล่อยนะ นี่คุณทำบ้าอะไร”
“ก็แค่อุ้มเมียเพื่อพากลับบ้านเท่านั้นเอง”
“ปล่อย ฉันไม่ใช่เมียคุณ”
“ปฏิเสธไปก็เท่านั้นแหละทราย เอาไว้ไปคุยกันที่บ้าน อย่าดิ้นนะไม่งั้นพี่จูบโชว์จริง ๆ ด้วย เห็นไหมคนเขามองกันใหญ่แล้ว”
ไม่ใช่เพราะอายแต่เพราะเธอไม่มีแรงจะขัดขืนซาตานอย่างเขา หญิงสาวจำยอมทำตามความต้องการของชายหนุ่มเพราะรู้ดีว่าเธอไม่มีทางสู้เขาได้แน่