อ๋องใหญ่...จวนสิบสี่

การข้ามมิติของ "ซู่หลิงเถียน" ในครั้งนี้ทำให้เธอได้พบกับ "อ๋องใหญ่ หรือ จ้าวซ่านลู่" อ๋องผู้มีความคิดหื่นตลอดเวลา และแน่นอนว่าเธอจะไปไหนได้เมื่อเขาหมายปองเธอไว้แล้ว ความงามและนิสัยแปลกๆ ของเธอทำให้เขาไม่อาจมองข้ามได้ ยิ่งนับวันยิ่งหลงรักแม่หญิงประหลาดที่มาจากที่ใดตัวเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้....
-------
“อือ...ปล่อยข้านะจ้าวซ่านลู่”
“ไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจะเป็นของข้า และคืนนี้ข้าจักไม่ปล่อยเจ้าได้นอนหลับเหมือนทุกคืนแล้วเถียนเถียน ข้ามิอาจใจเย็นนอนมองแผ่นหลังเจ้าได้เหมือนทุกคืนที่ผ่านมาได้อีกแล้ว” เขาเกยคางไปกับไหล่เล็กของเธอพร้อมกับหันหน้าแนบถูปลายจมูกโด่งไปกับซอกคอระหงของซู่หลิงเถียน
“อือ...อย่าทำแบบนี้จ้าวซ่านลู่ ข้ายังไม่พร้อม”
“เดี๋ยวข้าทำให้เจ้าพร้อมเองเถียนเถียน”
“มะ...ไม่ได้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ชายหญิงเราถูกสร้างมาเพื่อให้เป็นของกันและกัน และเจ้า...เถียนเถียน เจ้าก็ถูกสร้างมาเพื่อข้าเหมือนข้าที่ถูกสร้างมาเพื่อครอบครองเจ้า”
“ไม่เลย ท่านไม่ใช่ของข้าคนเดียว ท่านเป็นของคนอื่นด้วย ท่านไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียว” เธอแย้งเขา
“เจ้าไม่ชอบรึที่ข้ามีสนม หรือเจ้าหวงข้าเถียนเถียน”
“ไม่ใช่สักหน่อย ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่ข้าพูดเพราะข้า...เอ่อ...” เธอหาคำพูดของตัวเองไม่เจอซะงั้น ตอนนี้หัวใจของซู่หลิงเถียนนั้นเต้นแรงเหลือเกิน เพราะใจมันอ่อนแอหรือเพราะตกหลุมรักอ๋องใหญ่คิดหื่นไปแล้วกันแน่
“งั้นเจ้าหมายความว่ายังไงเถียนเถียน”
เขาหมุนตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองพร้อมเชยคางมนสวยให้แหงนเงยขึ้นหาตัวเองที่ก้มหน้ามองดูเธออยู่ ยิ่งเห็นริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่นก็ยิ่งอยากโน้มลงไปกัดเม้ม และก็ไม่ปล่อยให้ความต้องการนั้นอยู่ในหัวนาน อ๋องใหญ่โน้มลงมาบดจูบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของแม่นางในดวงใจตัวเองพร้อมกับบังคับคางมนให้อยู่นิ่งไม่ให้ขยับบิดเบือนดิ้นหนีจูบร้อนของตัวเอง
“อ่ะ...อื้อ”


ปล.ฝากนิยายจีนเซินเจิ้นด้วยนะคะ สาระไม่เน้นค่ะ เน้นเขินอ๋องใหญ่เท่านั้นค่ะ