จอมใจพยัคฆ์

“ฉันน่ะหรือคะคิดจะฆ่าคุณ คุณคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอคะฟง ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณไม่เคยเชื่อใจฉันเลยใช่ไหม” มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วพูดประโยคต่อมา “คุณเชื่อภาพถ่ายกับคำพูดแค่ไม่กี่คำของคนอื่นแต่คุณไม่เชื่อฉันที่เป็นภรรยาของคุณ แล้วการแต่งงานของเราจะมีความหมายอะไรคะ”
หลุนฟงหันขวับมาจ้องหน้าภรรยาด้วยแววตาโชนแสง มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางแล้วพูดเสียงรอดไรฟัน
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง จะขอหย่ากับผมงั้นหรือ อย่าฝันไปเลยจะไม่มีวันนั้นแน่ ผมจะทำให้คุณรู้รสของการต้องทนอยู่กับคนที่ไม่มีหัวใจให้ ได้ลิ้มรสของการถูกทรยศต่อหน้าต่อตา” คนที่มีปมในหัวใจพูดออกไปตามแรงอารมณ์ เมื่อเข้าใจผิดจึงเอ่ยคำพูดที่เชือดเฉือนจิตใจของอีกฝ่ายออกมา รัตติกาลส่ายหน้าไปมาแล้วครางชื่อเขาออกมาด้วยความสะเทือนใจเมื่อเขาได้ตัดสินแล้วว่าเธอผิด โดยไม่ยอมฟังคำอิบายอะไรจากเธอเลย
“ฟง...” ทำไมคุณถึงถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้คะ ทำไมคุณไม่ฟังฉันบ้าง ร่างบางอุทธรณ์ในใจมองใบหน้าคมด้วยความเจ็บปวดตัดพ้อ
“ผมไม่มีวันปล่อยคุณไปได้ยินไหมรัตติกาล คุณต้องอยู่กับผมตลอดไป” หลุนฟงจ้องดวงหน้าหวานด้วยความปวดร้าว ถึงรัตติกาลจะไม่ได้รักเขา ถึงเธอจะเกลียดเขาแค่ไหน แต่เขาก็ปล่อยให้เธอไปจากชีวิตเขาไม่ได้
“ถ้าคุณเกลียดฉันมากขนาดนี้ แล้วจะเก็บฉันไว้ทำไม” รัตติกาลโพล่งออกไปเสียงสั่น
“ในเมื่อคุณรักมันมาก ขนาดที่จะฆ่าผมได้ ผมก็จะทรมานคุณไปแบบนี้แหละ” หลุนฟงข่มใจไม่ให้เอื้อมมือไปกอดร่างบาง เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดและดวงตาแดงช้ำ ยิ่งเขาทำให้เธอเจ็บมากเท่าไหร่ก็เหมือนกับเขาเฉือนหัวใจตัวเองให้เจ็บมากเท่านั้น ร่างสูงเบือนหน้าหลบสายตาที่รวดร้าวของภรรยาเสีย แล้วค่อยๆ เดินออกจากห้องไป รัตติกาลทรุดตัวลงนั่งกองกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม จ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เธอไม่เคยคิดเลยว่าความไม่เชื่อใจของเขาจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดได้ขนาดนี้ เธอต้องทำอย่างไร เขาถึงจะเชื่อใจเธอ รัตติกาลได้แต่อับจนหนทาง