ร้ายนักรักเธอหมดใจ

“ยายดาว ไปส่งพี่เค้าที่รถทีสิ””
“หนู....”
เห็นแววตาขึงขังของมารดาแล้วก็ไม่กล้าบิดตะกูด แต่กล้าจะมอง “พี่เค้า” ตาคว่ำ
พี่... เชอะ! ขืนมีพี่อย่างนี้ ผูกคอตายดีกว่า!
แต่เอาเถอะ... ยอมเสียวันหนึ่ง วันหน้ายังมีสำหรับที่จะได้แก้แค้นโทษฐานทำให้เธอถูกมารดาดุโดยใช่ที่ วันพระไม่มีวันเดียวน่า...
“อย่าเพิ่งอกแตกนะครับ ใจเย็นๆ”
ก้าวเล็กๆ สาวเร็วขึ้น เมื่อคนตัวสูงใหญ่กว่าที่ก้าวตามมาติดๆ กระซิบด้วยสุ้มเสียงกลั้วหัวเราะ ด้วยเหตุนี้ ทันที่เห็นว่าพ้นสายตามารดา หญิงสาวจึงหยุดกึกหันขวับมายังคนตามมาติดๆ และถ้าสายตาคนสามารถพุ่งเป็นกริชได้จริง ก็มีหวังร่างสูงตรงจะพรุนไปทั้งร่าง
“คน…โอ๊ย! ฉันจะด่าคุณยังไงนะถึงจะเจ็บแสบ”
ความโมโหถึงขีดสุดมักทำให้คนตกอยู่ในสภาพสองอย่าง คือด่าไฟแลบ กับนิ่งขึง เนื่องจากหัวหมุนจนคิดอะไรไม่ออก และนับดาวก็เข้าข่ายประการหลัง โกรธจนหัวหมุน
“ยังนึกไม่ออกว่าจะด่าอะไรพี่ ก็ไม่เป็นไรนะ”
ใครจะคิด นอกจากจะทำเสียงอบอุ่นปะเหลาะประโลมคล้ายจะเอาใจ คนกวนโทสะเธอทุกครั้งที่พบกัน ยังสถาปนาตั้งตนเป็นพี่เธอหน้าตาเฉย
“เรายังจะได้เจอกันอีก ค่อยเก็บไว้ด่ารวบยอดตอนนั้นก็ได้ หรือถ้าคืนนี้คิดออกแล้วกลัวจะลืม จะด่าไปทางโทรศัพท์พี่ก็ยินดีรับฟัง น่า...” สุ้มเสียงปลอบราวปลอบเด็ก
“ใจเย็นๆ ค่อยๆ คิด ประเดี๋ยวก็คิดออกเองแหละ”
ทั้งที่กำลังโมโหจนหัวหมุน นับดาวก็ยังมีสติเหลืออยู่ส่วนหนึ่ง พอที่จะทำให้เผลอมองคนให้คำแนะนำหน้าตาเฉย อย่างไม่เชื่อ และไม่คิดว่าจะยังมีคนอย่างนี้ในโลก