ดั่งรักจรดใจ

สถานะที่ซ่อนเร้น นำพาเขาและเธอมาเจอกัน

หากถึงวันที่ความจริงเปิดเผย รักของเขาและเธอจะยังคงเป็นไปได้หรือไม่


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ตอนนี้พี่ราชเป็นถึงนายแพทย์ ต่อไปก็จะมีหน้าที่การงานที่มั่นคง เป็นเภาเสียอีกที่ตอนนี้มีแต่ตัวไม่มีอะไรที่คู่ควรกับพี่ราชได้เลย” เสียงหวานเจือเศร้าของคุณเภากรีดลึกไปในหัวใจของราชจนเหวอะหวะ เขาไม่ชอบให้คุณเภาเศร้าเฉกเช่นนี้เลย

ราชถือโอกาสทัดผมยาวสลวยของคุณเภาที่รุ่ยร่ายมาปรกใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยน

“ถ้าพี่จะขอโอกาสจากคุณเภา ขอโอกาสให้พี่ได้รัก ได้เทิดทูน ได้ดูแลคุณเภา คุณเภาจะมอบโอกาสนั้นให้พี่ได้ไหมครับ” นัยน์ตาสีนิลที่มองมานั้นหนักแน่นและแน่วแน่เสียจนเภาเชื่อหมดหัวใจว่าพี่ราชจะทำดังเช่นที่บอกได้อย่างแน่นอน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


“เรามาคุยกันดีกว่าค่ะว่าทำไมคุณชายถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงหลอกเภามาตั้งหลายปี” เสียงที่คุณเภาใช้ถามไม่ใช่เชิงกล่าวหาแต่ทว่ากลับเป็นน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนน้อยใจและ..ไม่กล้า เสียมากกว่า

“คุณเภาจำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหมคะ วันที่พี่ไปเก็บสายบัวที่ริมบึง” ราชพาเภาย้อนนึกถึงวันวาน

“จำได้ค่ะ”

“คุณเภาเองมิใช่หรือที่เข้ามาพูดคุยกับพี่แล้วทึกทักเอาเองว่าพี่เป็นเด็กในบ้าน”

“ก็วันนั้นพี่ราช คุณชาย...” เธอยังไม่ชินสักที

“ก็วันนั้นพี่ทำไม พี่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าขาดๆคุณเภาก็เลยเข้าใจผิดใช่หรือไม่”

“ใช่ค่ะ” เภาพยักหน้ารับ “แต่ถึงเภาจะเข้าใจผิดในครั้งแรก แต่หลังจากนั้น

ทำไมถึงไม่แก้ความเข้าใจผิดของเภาเสียเล่าคะ ปล่อยให้เภาคิดทึกทักไปเองได้ตั้งหลายปี” เภาตัดพ้อ

“แถมเภายังทำขนม ทำของใช้มาให้พี่...เอ่อ คุณชายเรื่อยๆอีก น่าอายแท้เทียว ทั้งที่คุณชายคงมีมากกว่าเภาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ เภาขอประทานโทษด้วยนะคะ” มือเรียวสวยประนมมือไหว้ เธอไม่ได้กำลังประชด แต่เธอกำลังเสียใจเสียใจที่เขาปิดบังสถานะของเขามาตลอดหลายปีทำให้เธอทำอะไรไม่บังควรกับฐานะของเขาไปมากมาย