สิเน่หา

เมื่อสิเน่หาไม่เคยเลือนหายไปจากคนเคยรัก การกลับมาพบกันอีกครั้งของหัวใจจึงถูกสะสาง โดยครั้งนี้มีความรักเป็นเดิมพัน

“ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าเวลาไม่กี่เดือนจะทำให้เราห่างเหินกันได้ แม้แต่คำเรียกตัวเองยังเปลี่ยนจากน้องเป็นดิฉัน”
“ขอประทานโทษค่ะ ดิฉันพูดติดปาก”
“จริงอย่างคุณแม่ว่าไม่มีผิดเลยนะ ถ้าคำนี้มันขายได้ เธอคงรวยเป็นเศรษฐีไปแล้ว”
“อย่าประชดประชันกันได้ไหมคะ ดิฉันไม่อยากฟัง”
“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกตัวเองว่าน้องเหมือนเดิม”
“ทำไมดิฉันจะต้องทำตามด้วย”
“เพราะเธอเป็นคนผิดน่ะสิ”
“น้องทำอะไรผิดตรงไหนคะ”
คำถามนั้นทำให้เกิดรอยยิ้มบนเรียวปากหยักได้รูป อีกทั้งอาการกระฟัดกระเฟียดของหญิงสาวยังทำให้เกิดประกายระยิบระยับในดวงตาด้วยความพอใจที่สามารถเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองของตรีชวาได้สำเร็จ
‘แม่คุณ ไม่ได้เจอกันเจ็ดแปดเดือน เธอก็ยิ่งสวย สวยจนแทบอยากจะกอดให้หายคิดถึง อยากจะจูบลงโทษที่ทำให้เขาต้องผิดหวังเสียใจแทบเป็นบ้าอยู่คนเดียว’ นั่นคือสิ่งที่วิศรุตคิดอยู่ในใจ ก่อนจะตอบคำถามของหญิงสาวออกไป
“ผิดตรงที่ทิ้งพี่ไปโดยไม่กล่าวคำล่ำลา และที่สำคัญเธอบอกว่าพี่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ตอนนี้ขอบอกตรงๆ เลยนะว่าพี่ยังงงไม่หายกับจดหมายของเธอ ทีนี้ช่วยตอบให้หายข้องใจหน่อยเถอะว่า พี่ไม่ดีตรงไหน”