หลงกลิ่นกระดังงา

“ที่จริง... ฉันก็อยากเริ่มต้นใหม่” รินลดาเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆ เหลียวไปมองชยากร
“ฉันอยากเริ่มต้นใหม่ อยากมีรักครั้งใหม่กับใครสักคน แต่ทุกครั้งที่ฉันกำลังจะเดิน
เข้าไปหาใครสักคน ความกลัวก็มักจะวิ่งเข้ามาหาฉันก่อนเสมอ แล้วมันก็ทำให้ฉันลังเล
มันทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรที่จะเดินเข้าไปหาคนคนนั้นต่อดีหรือเปล่า”
ชยากรได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆ ผ่อนความเร็วของรถลง ชายหนุ่มมองหน้าจุดเหมาะ
และจอดรถทันที
“คุณจอดรถทำไม” รินลดาถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
เสียงถอนหายใจของชยากรดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของเขาหันขวับมา
แต่ไม่เพียงเท่านั้นชายหนุ่มยังยื่นมือหนาและอุ่นมากุมแก้มเธอไว้ก่อนจะจู่โจมเธอแบบ
ไม่ให้ได้ตั้งตัว
รินลดาถลึงตาด้วยความตกใจแถมใจยังเต้นรัวเมื่ออยู่ๆ ชยากรก็โผเข้ามาจูบเธอ...
“คุณไม่ต้องเดินเข้ามาหรอกคุณลดา ผมจะเดินเข้าไปหาคุณเอง ขอแค่คุณไม่วิ่งหนี
ก็พอ” ชยากรกระซิบข้างใบหูของหญิงสาว ก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่
ตบท้ายด้วยจูบริมฝีปากสีระเรื่อ
รินลดาหลับตาพริ้ม ปล่อยใจไปกับความรู้สึก คำพูดของชายหนุ่มทำให้สติตีความกลัว
ในใจของเธอจนหงอ แม้มันจะยังไม่หมดฤทธิ์แต่อย่างน้อยก็ทำให้เธอกล้าที่จะเปิดใจ.....