ปรี๊ดๆ! เสียงแตรรถบีบดังลั่นท้องถนน ผมหันมองพลางหลับตาแน่นด้วยความกลัว สองแขนกอดหน้าท้องไว้แน่นเพราะกลัวลูกจะเป็นอะไร
"!!!" ผมเบิกตากว้างสบตากับดวงตาคมที่จ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว เบสดึงตัวผมออกจากท้องถนน แต่ตัวเองกับถูกรถชนต่อหน้าผม
โครม! เสียงร่างกายกระทบรถดังลั่นเข้ามาในโสตประสาท ร่างของเบสค่อยๆล้วงลงบนพื้นถนน เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากหัว จมูก ปาก หลังมือ
ผมยืนมองภาพของเบสนิ่งด้วยความรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ความกลัวเริ่มเกาะกินจิตใจผมอีกครั้ง
"เบส..." ผมเรียกชื่อเด็กที่นอนจมกองเลือดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขาเรียวค่อยๆก้าวไปตรงหน้าช้าๆ เบสนอนมองผมด้วยเปลือกตาที่ใกล้ปิด คนบริเวณนั้นต่างแตกตื่นด้วยความตกใจ นักศึกษาในม.ต่างวิ่งเข้ามาดู รวมถึงน่านฟ้าและคีย์ที่พอเห็นว่าคนที่นอนอยู่เป็นใคร คีย์ก็รีบพุ่งตัวเข้ามาหาเบสทันที
“ยืนมุงอะไรกันอยู่วะ! เรียกรถพยาบาลดิ!” เสียงคีย์ตวาดดังลั่น แต่กลับไม่มีใครขยับทำอะไร
"เบส..." ผมเรียกชื่อเบสอีกครั้ง คราวนี้ผมเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆคนเจ็บ เบสยกยิ้มให้ผมบางๆ
"อดทนไว้นะ ฮึก อดทนไว้" มือสั่นๆเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าเปื้อนเลือด น้ำตาใสหยดลงบนใบหน้าหล่อคม
"ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ผมหน่อย!" ผมตะโกนด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
"ฮืออ อดทนไว้นะ ฮึก ขอร้องแหละเรียกรถพยาบาลให้ผมที!" ผมตะโกนเสียงอีกครั้ง ผู้คนที่เริ่มได้สติต่างยกเครื่องสื่อสารออกมากดโทรออก
"พี่...น้ำอุ่น" เสียงแผ่วเบาจากคนนอนเจ็บเรียกความสนใจของให้ผมก้มลงมอง
"ผม...ขอโทษ" เบสพูดไปพลันหอบหายใจไปด้วย มือเปื้อนเลือดพยายามยกขึ้นสัมผัสใบหน้าผม จนผมต้องยกมือไปจับมือเปื้อนเลือดนั้นเอง ดวงตาคมมีน้ำตาไหลลงมาเงียบๆ
"ที่...ผ่านมา อึก...ผมทำร้ายพี่ ผม อึก...ขอโทษ" ผมมองเบสเงียบๆไม่ได้พูดอะไรออกไป
"อึก ผม...รักพี่ น้ำอุ่น" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกแผ่วเบา พร้อมกับมือหนาที่สัมผัสหน้าท้องแบนราบ สายตาอ่อนโยนจ้องมองหน้าท้องอย่างรักใคร่และห่วงใย ก่อนจะร่วงลงบนพื้นถนน
ตัวผมชาวาบเมื่อเห็นเด็กตรงหน้านิ่งเงียบ น้ำตาใสหยดลงบนแก้มเบสพลางไหลลงข้างแก้ม เสียงรถพยาบาลหรือแม้แต่เสียงเรียกจากน่านฟ้าผมก็ไม่อาจรับรู้ได้ เพราะตอนนี้สมองผมจดจ่ออยู่กับคนเจ็บที่กำลังถูกประถมพยาบาลอยู่บนรถ
"123 เคลียร์!" เสียงคุณหมอพยายามปั๊มหัวใจของเบสดังเข้ามาในหูผมซ้ำๆ ผมนั่งมองใบหน้าหล่อคมอาบด้วยเลือดจนน่ากลัว กราฟการเต้นของหัวใจยังคงนิ่งเงียบ เงียบเสียจนผมใจหาย
"แค่คำขอโทษฉันไม่ให้อภัยหรอก! ถ้าอยากให้ยกโทษก็ตื่นขึ้นมา! ตื่นขึ้นชดใช้กับสิ่งที่ทำ ฮืออ ตื่นขึ้นมาสิ!" ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่สนสายตาใคร น่านฟ้าจับตัวผมไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้รถ
"123 เคลียร์!" เสียงของคุณหมอยังคงดังไม่หยุด การปั๊มหัวใจถูกทำขึ้นหลายครั้ง ก่อนจะสิ้นสุดลงที่ครั้งสุดท้าย
"หมอช่วยสุดกำลังแล้วครับ" คุณหมออายุมากส่ายหน้าไปมา ผมนั่งนิ่มองร่างของเบสที่หมดลมหายใจ
อีกแล้ว...ทุกคนทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว
ประเภทไฟล์
pdf, epub (สารบัญ)
วันที่วางขาย
01 กรกฎาคม 2563
ความยาว
151 หน้า (≈ 21,785 คำ)
ราคาปก
214 บาท (ประหยัด 39%)