ดาราทองรสขม

ปรี๊ดๆ! เสียงแตรรถบีบดังลั่นท้องถนน ผมหันมองพลางหลับตาแน่นด้วยความกลัว สองแขนกอดหน้าท้องไว้แน่นเพราะกลัวลูกจะเป็นอะไร
"!!!" ผมเบิกตากว้างสบตากับดวงตาคมที่จ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว เบสดึงตัวผมออกจากท้องถนน แต่ตัวเองกับถูกรถชนต่อหน้าผม
โครม! เสียงร่างกายกระทบรถดังลั่นเข้ามาในโสตประสาท ร่างของเบสค่อยๆล้วงลงบนพื้นถนน เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากหัว จมูก ปาก หลังมือ

ผมยืนมองภาพของเบสนิ่งด้วยความรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ความกลัวเริ่มเกาะกินจิตใจผมอีกครั้ง
"เบส..." ผมเรียกชื่อเด็กที่นอนจมกองเลือดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขาเรียวค่อยๆก้าวไปตรงหน้าช้าๆ เบสนอนมองผมด้วยเปลือกตาที่ใกล้ปิด คนบริเวณนั้นต่างแตกตื่นด้วยความตกใจ นักศึกษาในม.ต่างวิ่งเข้ามาดู รวมถึงน่านฟ้าและคีย์ที่พอเห็นว่าคนที่นอนอยู่เป็นใคร คีย์ก็รีบพุ่งตัวเข้ามาหาเบสทันที
“ยืนมุงอะไรกันอยู่วะ! เรียกรถพยาบาลดิ!” เสียงคีย์ตวาดดังลั่น แต่กลับไม่มีใครขยับทำอะไร
"เบส..." ผมเรียกชื่อเบสอีกครั้ง คราวนี้ผมเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆคนเจ็บ เบสยกยิ้มให้ผมบางๆ
"อดทนไว้นะ ฮึก อดทนไว้" มือสั่นๆเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าเปื้อนเลือด น้ำตาใสหยดลงบนใบหน้าหล่อคม
"ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ผมหน่อย!" ผมตะโกนด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
"ฮืออ อดทนไว้นะ ฮึก ขอร้องแหละเรียกรถพยาบาลให้ผมที!" ผมตะโกนเสียงอีกครั้ง ผู้คนที่เริ่มได้สติต่างยกเครื่องสื่อสารออกมากดโทรออก
"พี่...น้ำอุ่น" เสียงแผ่วเบาจากคนนอนเจ็บเรียกความสนใจของให้ผมก้มลงมอง
"ผม...ขอโทษ" เบสพูดไปพลันหอบหายใจไปด้วย มือเปื้อนเลือดพยายามยกขึ้นสัมผัสใบหน้าผม จนผมต้องยกมือไปจับมือเปื้อนเลือดนั้นเอง ดวงตาคมมีน้ำตาไหลลงมาเงียบๆ
"ที่...ผ่านมา อึก...ผมทำร้ายพี่ ผม อึก...ขอโทษ" ผมมองเบสเงียบๆไม่ได้พูดอะไรออกไป
"อึก ผม...รักพี่ น้ำอุ่น" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกแผ่วเบา พร้อมกับมือหนาที่สัมผัสหน้าท้องแบนราบ สายตาอ่อนโยนจ้องมองหน้าท้องอย่างรักใคร่และห่วงใย ก่อนจะร่วงลงบนพื้นถนน

ตัวผมชาวาบเมื่อเห็นเด็กตรงหน้านิ่งเงียบ น้ำตาใสหยดลงบนแก้มเบสพลางไหลลงข้างแก้ม เสียงรถพยาบาลหรือแม้แต่เสียงเรียกจากน่านฟ้าผมก็ไม่อาจรับรู้ได้ เพราะตอนนี้สมองผมจดจ่ออยู่กับคนเจ็บที่กำลังถูกประถมพยาบาลอยู่บนรถ
"123 เคลียร์!" เสียงคุณหมอพยายามปั๊มหัวใจของเบสดังเข้ามาในหูผมซ้ำๆ ผมนั่งมองใบหน้าหล่อคมอาบด้วยเลือดจนน่ากลัว กราฟการเต้นของหัวใจยังคงนิ่งเงียบ เงียบเสียจนผมใจหาย
"แค่คำขอโทษฉันไม่ให้อภัยหรอก! ถ้าอยากให้ยกโทษก็ตื่นขึ้นมา! ตื่นขึ้นชดใช้กับสิ่งที่ทำ ฮืออ ตื่นขึ้นมาสิ!" ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่สนสายตาใคร น่านฟ้าจับตัวผมไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้รถ
"123 เคลียร์!" เสียงของคุณหมอยังคงดังไม่หยุด การปั๊มหัวใจถูกทำขึ้นหลายครั้ง ก่อนจะสิ้นสุดลงที่ครั้งสุดท้าย
"หมอช่วยสุดกำลังแล้วครับ" คุณหมออายุมากส่ายหน้าไปมา ผมนั่งนิ่มองร่างของเบสที่หมดลมหายใจ
อีกแล้ว...ทุกคนทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว