พลาดพลั้งรัก

กุลเดชก้าวเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เป็นที่พักอาศัยของลูกชายที่ตัวเองเพิ่งรู้ว่ามีตัวตนอยู่ในโลก เขากวาดตามองสำรวจไปรอบๆ ห้องคับแคบ
ข้าวของทุกชิ้นถูกจัดวางเอาไว้เป็นที่เป็นทาง พื้นห้องสะอาด และภายในห้องก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ละมุนโพรงจมูกมาก
ชายหนุ่มอมยิ้ม ย่อตัวลงเล็กน้อย เพื่อวางลูกชายลงกับพื้น จากนั้นก็เอียงหน้ามองเจ้าของใบหน้าซีดเผือดของแป้งหอม ผู้หญิงที่เขาไม่เคยลืมไปจากความทรงจำได้เลย
“ที่นี่แคบไปหน่อยนะ คุณกับลูกควรจะได้อยู่ห้องที่กว้างกว่านี้ และที่สำคัญ... ลูกของผมควรจะมีสนามหญ้าเอาไว้วิ่งเล่น...”
แป้งหอมหลบสายตาคมกริบของผู้ชายตรงหน้า ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นกำลังเอ่อล้นอยู่ภายในกาย ช่องท้องอุ่นซ่านเพียงแค่ได้กลิ่นหอมจางๆ จากเรือนกายกำยำของเขาเพียงเท่านั้น
หล่อนไม่ควรรู้สึกแบบนี้...
ใช่...
ไม่ควรรู้สึกอะไรกับเขาอีกแล้ว หลังจากที่เรื่องในค่ำคืนนั้นผ่านมาถึงห้าปีกว่า แต่ความโหยหาที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งหัวใจกลับพยายามที่จะมีตัวตน และบงการให้หล่อนหวั่นไหว
การอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้คือเรื่องอันตรายที่สุดในชีวิต แต่หล่อนจะหาทางหลีกหนีเขาได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อเขายังคงจับจ้องไม่ยอมห่างเช่นนี้