เผด็จรักสามีมาเฟีย

นิคาซิโอ้...เขาเป็นมาเฟีย เสือร้ายตัวที่สองแห่งตระกูลเจอราร์ด แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับรักแรกพบ ตัวแทนใช้หนี้ขัดดอกอย่างเธอ
รริดา...เธอผู้หญิงธรรมดาๆ ที่มาเผด็จรัก พิชิตหัวใจ ‘สามี’ มาเฟียอย่างเขา
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แล้วเขาก็เอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แถมยังยืนกอดอกปล่อยควัน จ้องตรงมาที่เธอ แม้จะไม่ได้คาดคั้น แต่ก็คือการกดดันให้เธอเป็นคนตัดสินใจ
“ก็เท่าที่อ่านเอกสาร พี่สิบทิศติดหนี้คุณอยู่แปดแสนสี่พันกว่า...”
“อือฮึ...” นิคาซิโอ้แอบเจ็บนิดหน่อยที่เธอยังอ่านเอกสารนั่น ตอนนี้รู้แล้วว่าคงเป็นเพียงเขาฝ่ายเดียวที่มองเรื่องที่เกิดขึ้นนี่เป็นเรื่องส่วนตัว ในขณะที่เธอกลับมองไปในทาง...ธุรกิจ
“ฉัน...ดาก็ไม่ทราบหรอกค่ะว่าผู้หญิงที่ทำงานกับคุณน่ะเขามีค่ารับแขกเท่าไหร่”
นิคาซิโอ้สะอึกอีกครั้ง นี่เขาเป็นแค่ ‘แขก’ ของเธอเนี่ยนะ พอกันที...ถ้าอยากคุยเรื่องนี้มากนักก็อย่าหวังว่าเขาจะใจดีด้วยอีก!
“ต่อไปถ้าไม่สะดวกปาก เธอก็ไม่ต้องแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นหรอก ถ้าเด็กในซ่องของโดโนแวนรับแขกจนได้เงินแปดแสนสี่พันก็คงต้องใช้เวลารับผู้ชายทุกวัน วันละหลายรอบ คงจะประมาณสี่ถึงห้าเดือนนั่นแหละ”
รริดาหน้าเสีย รู้สึกว่าสี่-ห้าเดือนมันยาวนานเกินกว่าจะยอมรับได้ ยิ่งถ้าต้องอยู่ในฐานะเสียศักดิ์ศรีด้วย
“แต่ถ้าลีลาห่วยแตกแบบนี้เหรอ...ฮึ!”
ทำไมเขาต้องใจร้ายด้วยการทำเสียงเยาะเย้ยกันด้วยล่ะ
“ก็คงต้องอยู่ในซ่องเป็นปีๆ หรือหลายปีเชียวล่ะ” เอาจริงๆ โดโนแวนไม่ได้เปิดซ่อง แต่เขาก็อยากจะขู่แม่สาวน้อยที่ริจะมาอวดดีกับคนแบบเขา
ยิ่งคุย ยิ่งสยอง ถ้าลีลาไม่ได้เรื่องแบบเธอก็ต้องขายแบบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันสินะ!
“แล้ว...”
“อยากไปอยู่ซ่องที่ประเทศไหนล่ะ ถ้าไปยุโรปก็อาจจะทำไม่นานหรอก” นิคาซิโอ้ก็พูดจาแบบเล่นใหญ่ ครอบครัวเขาทำธุรกิจค้ามนุษย์ซะเมื่อไหร่เล่า
ตอนนี้ปล่อยควันออกทางจมูก แล้วก็มองใบหน้าหวานที่ซีดลงยิ่งกว่าเจอกันวันแรกเสียอีก
“ดา...ดาขอใช้วิธีอื่นได้ไหมคะ ให้ดาทำงานใช้แรงงานแทนได้ไหมคะ” เธอลองขอดูดีๆ ให้เป็นแรงงานทาสยังจะดีเสียกว่าถูกส่งไปขายให้บำรุงบำเรอผู้ชายมากหน้าหลายตา
“ไม่มีหรอก ถึงมีฉันก็ไม่นิยมเอาคนอ่อนแอ อ้อนแอ้นแบบเธอมาทำงานด้วย!”