ลีลา พ่ายใจ

“ผมไม่เคยคิดจะแย่งของใคร ยิ่งคนที่มีเจ้าของผมยิ่งไม่ทำ แต่พอดีว่าผมโคตรมั่นใจ ว่ายังไงซักวันพี่ลีก็ต้องเลิกกับมัน ผมก็แค่อยากมาทำคะแนนก่อนคนอื่นที่จะเข้าหาพี่หลังจากนี้ ก็แค่นั้น”
.
.
.
“ขอโทษนะที่ไม่ได้รวยเหมือนคนอื่น แต่ก็อยากดูแลให้มากกว่าคนอื่นเหมือนกัน ไม่มีรถหรูๆให้นั่งหรอก มีอยู่แค่นี้แหละ” เหมือนคำพูดจะเป็นการตัดพ้อ แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆในความคิดเขา ลีลาวดีมีพร้อมและดีพร้อมทุกอย่าง เขาไม่มีอะไรเทียบกับเธอได้เลย ตอนนี้ที่มีให้ก็คงจะเป็นหัวใจที่มีเธออยู่ข้างในเต็มเปี่ยมอยู่ในนี้ก็แค่นั้น
“เพ้อเจ้ออะไรอยู่” ความคิดของฐานัฐพ์พังทลายลงแค่นั้น เธอควรซึ้งสิ แต่ทำไมออกมาทางนี้ได้นะ
“โว๊ะ คนพูดให้ซึ้ง จีบอยู่นะเนี้ยจีบอยู่” ฐานัฐพ์พูดย้ำไปอีกครั้ง เขาจีบก็บอกว่าจีบ ชอบก็บอกชอบไปตั้งนานแล้วเหมือนกัน
“ไปจีบคนโสดๆโน้น”
“ซักวันก็โสดเอง ถ้าฉลาดพอ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มไปทางหญิงสาวอีกครั้ง เขาก็คงทำได้แค่หยอกล้ออยู่อย่างนี้แค่นั้น และก็เริ่มมั่นใจ ว่าอีกไม่นาน เธอก็โสดเองแหละ
“โอ้ย! มือหนักชิบหาย” ลีลาวดีไม่ได้มีความอินอะไรบ้างเลย ยังไม่พอแค่นั้นฟาดมือลงที่ไหล่ของเขาอย่างแรง เธอไม่พอใจ เหมือนฐานัฐพ์ตำหนิเธออยู่ว่าเธอไม่ค่อยฉลาด
“จะกลับมั้ย ไอ้หมวกบ้านี่ก็หนัก” ฐานัฐพ์ต้องหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก็นี่มันหมวกผู้ชายหนิ

ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้ให้ความหวัง แต่ทำไมตอนนี้เขากลับรู้สึกมีหวังและมั่นใจว่าจะสมหวัง