กำราบ(รัก)นักเลง

เขาไม่ใช่นักเลงหรืออันตพาลตามทางถนน แต่เขาเป็นคนธรรมดาที่ใครๆ ก็เกรงกลัวเลยเรียก ‘เมฆา’ ว่านักเลงแต่เปล่าหรอกเพียงเพราะต้องใช้กำลังกับพวกหมาที่ชอบเห่าเท่านั้น จนได้พบกับ ‘ละอองฟอง’ เขานั่งเฝ้ามองเธอเติบโตมาหลายปี คอยกันท่าผู้ชายที่เข้าใกล้แม่ห้ามนางหวงของเขา ทว่าอุปสรรคก็เยอะนั่นคือตาศรีบิดาของเธอที่เกลียดนักเลงเข้าไส้ เอาแล้วไงอยากได้ลูกเสือก็ต้องบุกถ้ำเสือ

เพราะความสวยของสาวน้อยวัยใสมันช่างบาดตาอายุสิบเก้าเต้ากำลังเด้ง เอวก็เล็กจนคิดจินตนาการถึงการบีบกระชับตอดรัดในยามสอดกระแทกความยิ่งใหญ่เข้าไปกระทบกับเนินนางได้อย่างเมามันส์ สะโพกก็ผายเสียจนสั่นไหวกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงขยับเท้าก้าวเดิน
เธอเย้ายวนยั่วราคะชายเหลือเกิน อยากจะได้เจ้าหล่อนมานอนทอดกายแนบอิงเสียจริง โอ๊ย~ พี่เมฆาต้องแอบมองน้องละอองฟองไปถึงไหนกันนะอยากได้เป็นเมียพ่อตาก็ดันไม่ชอบขี้หน้าเพราะนิสัยนักเลงใจใหญ่ไม่เกรงกลัวใคร
ทำยังไงดีหน๋อถึงจะได้ร่วมหอกับน้องคนดีที่เขาทั้งรักและหวงขนาดนี้
“ไอ้ขามมึงไปเอารถมา กูจะไปส่งน้องละอองฟองที่บ้าน ดูสิเดินมาตลาดไกลขนาดนี้ปวดขาแย่เลย”หันไปสั่งลูกน้องเพราะเขาเห็นยอดดวงใจจ่ายตลาดเสร็จแล้ว วันนี้มีผู้ชายในตลาดมองผู้หญิงที่เขาหมายตาตั้งหลายคน มันน่าจะกระทืบให้ไส้แตกนัก
“ได้เลยพี่ ไปรอเลยนะผมจะจัดการให้”ตอบอย่างรู้ใจเจ้านายก่อนจะไปเอารถกะบะคู่ใจมาจอดรอเมฆาหน้าตลาด
“ฮะแฮ่ม~ สวัสดีครับคุณน้านวจจันทร์”เมฆากระแอมกระไอในลำคอก่อนจะยกมือไหว้มารดาของละอองฟอง ทว่าสายตาดันจับจองไปที่ดวงหน้าหวานหยดย้อย
“อ้าวพ่อเมฆามาเดินตลาดอีกแล้วเหรอจ๊ะ ช่วงนี้เจอกันทุกวันเลยนะ”นวลจันทร์เอ่ยทักพ่อหนุ่มหน่วยกร้านดีที่ช่วงนี้จะพบปะกันบ่อยจนน่าแปลกใจ ใครแถวนี้ก็ต่างรู้ดีว่าเมฆาคือลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวพยัคที่ปล่อยเงินกู้และมีอิทธิพลในตัวจังหวัดลพบุรี
“ผมมาเก็บเงินแถวนี้น่ะครับ~ เลยเห็นคนสวย เฮ๊ย…เห็นคุณน้ากับน้องละอองฟองถือของหนักเลยมาช่วยน่ะครับ”
“หืม…งั้นเหรอจ๊ะ”นวลจันทร์ยิ้มอย่างรู้ทัน คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนทำไมจะมองไม่ออกว่าสายตาฉ่ำเยิ้มที่มองมายังลูกสาวคนสวยนั้นหมายความว่ายังไง
“แดดเริ่มแรงแล้วให้ผมไปส่งนะครับคุณน้า~”
“พอดีว่าน้ามีธุระกับเพื่อนน้านี่สิ ฝากไปส่งนังหนูของน้าได้ไหมจ๊ะ?”หนุ่มหล่อพ่อรวยเสนอมาขนาดนี้ หากให้คนแก่แบบเธอไปก็เป็นก้างขวางคอเด็กๆ น่ะสิ
“แต่พ่อบอกให้รีบกลับไม่ใช่เหรอจ๊ะแม่~”ละอองฟองทวนถ้อยคำของบิดา ก่อนที่ต่อมาผู้เป็นแม่จะหันมายิ้มให้เล็กน้อยและยัดตะกร้าผักใส่มือให้เธอรับไว้
“พอดีแม่ลืมว่านัดยายแม้นเพื่อนแม่ไว้มันสำคัญมากเลย นังหนูกลับกับพี่เมฆาเขานะจ๊ะ…แม่ต้องรีบไปแล้ว”นวลจันทร์พูดจบประโยคก็รีบปลีกตัวออกไป เมฆารับรู้ได้ทันทีดีที่ตัดสินใจถูกที่เข้าหาละอองฟองฝั่งแม่ของเธอ หากได้เจ้าหล่อนเป็นเมียจะดูแลให้ดีไปตลอดชีวิตเลย
“กลับกันเถอะจ๊ะละอองฟอง~”ทำทีจะยื่นมือไปรับตะกร้าในมือเล็กแต่ทว่าเจ้าหล่อนกลับขยับตัวหนีเขา
“ไม่เป็นจ๊ะ เดี๋ยวหนูกลับเองก็ได้ค่ะ”ก็พ่อไม่ชอบหน้าพี่เขา หากไปส่งจะได้กินลูกปืนพ่อสิ ส่วนตัวเธอคงโดนหวายจนก้นลายแน่ๆ
“ให้พี่ไปส่งเถอะนะจ๊ะ…พี่กลัวผิวขาวๆ จะคล้ำหมด~”
“เอ่อตะ…แต่ว่า…”
“มาเถอะจ๊ะ!...รถพี่เบาะเด้งดีตกหลุมไม่มีเจ็บก้นแน่นอน”คำพูดสองแง่สองง่ามของเขาไม่น่าเกรงกลัวเท่ากับการคุกคามโดยการโอบไหล่บางไปยังรถกระบะสีขาว