Allure

-คำโปรย-
“เวรเอ๊ย! ขับรถจะรีบไปหานรกหรือไงวะ” ต้นหนาวเผลอสบถคำหยาบคายสุดๆ ออกมา เมื่อช่วงที่เขากำลังตบไฟเลี้ยวเพื่อจะเข้าซอยคอนโดฯ ของฉันแล้วมีรถคันหนึ่งขับมาปาดหน้า
“อลัวล์” ต้นหนาวพึมพำชื่อนั้นแผ่วเบา และไม่ต้องเงยหน้ามองตาม ประตูฝั่งที่ฉันนั่งอยู่ก็ถูกเปิด
“ลง” อลัวล์บอกเสียงดัง เกือบตะคอกเลยมั้ง แต่สีหน้ายังนิ่งเช่นเดิมไม่เปลี่ยน
“อลัวล์ กูว่า”
“มึงเงียบต้นหนาว กูจะเคลียร์กับเมีย”
ไงนะ! เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่าอะไรนะ
“บอกให้ลง” อลัวล์ย้ำโดยที่มือยังรั้งประตูเอาไว้ ฉันถอนหายใจ ปลดเบลท์แล้วก็ยอมลงจากรถแต่โดยดี “กลับไปได้แล้วต้นหนาว ขอบใจ” อลัวล์บอกพร้อมกระแทกประตูใส่เต็มแรงจนตัวรถโยกไหว ฉันได้ยินเสียงต้นหนาวโวยวาย ประมาณว่า 'สัส! รถกูเพิ่งถอยมา' แต่ไม่นาน ต้นหนาวก็ตบไฟเลี้ยวขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“ขึ้นรถ”
“จะเอายังไง เดี๋ยวให้ลง เดี๋ยวให้ขึ้น” สาบานว่าไม่ได้อยากรวนกลับ แต่มันอดโมโหไม่ได้จริงๆ
“ถ้างอนไปเคลียร์กันที่ห้อง” อลัวล์บอก น้ำเสียงนั้นเบาลงจากตอนแรกเกือบเท่าตัว
ง้อกับกลวิธีของการแก้ตัว ใช่ เขากำลังจะทำแบบนั้นตามฉบับของคนที่เป็นแฟนกัน แล้วเกิดการกระทบกระทั่งด้วยเรื่องมือที่สาม ฉันไม่ได้โง่นี่นา ใช่ว่าไม่เคยมีแฟนแล้วจะดูสถานการณ์ไม่ออก
“…”
“ขึ้นรถเถอะ อากาศเย็น” อลัวล์ย้ำอีกเมื่อฉันยังไม่ยอมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง จนเขาต้องเป็นฝ่ายเปิดแล้วดันให้ฉันเข้าไปนั่งเอง
เมื่อขึ้นมาถึงห้องของอลัวล์ สิ่งแรกที่ฉันทำในคืนวันเกิดของเขาคือการตบหน้า อลัวล์หน้าหัน หลับตาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างที่โดนตบไว้ คงเจ็บนั่นล่ะ แต่ไม่ปริปากสักแอะ
“อีกครั้งไหม?” มือข้างที่ตบยังสั่นไม่หาย กลัวก็กลัว แต่ความโกรธกับความเจ็บใจมีมากกว่า
“ตามใจ” อลัวล์หันกลับมาสบตาอย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่เท่านั้น เขายังเอียงหน้าอีกด้านที่ไม่ได้โดนตบให้ฉันเองอีกด้วย ฉันเม้มปาก ยกมือขึ้นหมายจะตบเขาจริงๆ แต่ก็ทำไม่ลง
“อะไรอีก ปล่อยนะอลัวล์!” ฉันหวีดร้องอย่างตกใจ เมื่ออลัวล์คว้าเอวฉันแล้วยกขึ้นจนปลายเท้าลอยเหนือพื้น ฉันดิ้นสุดฤทธิ์ หยิกแขนของเขาด้วย แต่อลัวล์ไม่สะเทือนสักนิด “ไอ้…” ฉันด่าไม่ออก หลังอลัวล์พามาปล่อยในห้องนอน เขาปล่อยฉันลงพื้นจนหน้าเกือบคะมำ พอหันไปมองก็พบว่าเจ้าของห้องกำลังถอดเสื้อหนังที่ใส่ทับก่อนหน้าออกจากตัว
“หายโกรธยัง” อลัวล์ถาม เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันเห็นว่าเขาสวมเสื้อยืดสีขาวไว้ด้านในอีกตัวหนึ่ง
“ถอย จะกลับห้องแล้ว” ฉันบอก เริ่มหายใจไม่ออกเมื่อต้องมาอยู่ในห้องนอนของเขาอย่างนี้ แล้วหน้าตาของเขาตอนนี้ก็ไม่ปกติด้วย
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน”
“ไม่ได้อยากรู้” ฉันตอบแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“วันนี้วันเกิดฉันนะ”
“เออ ก็รู้ไง แล้วใครที่ทำพัง เพราะงั้นไม่ต้องมามองเหมือนฉันผิด” ฉันเผลอตวาดอย่างเดือดดาล กะว่าจะไม่ออกอาการ แต่เขามาสะกิดให้โกรธอยู่นั่น ใครจะทนไหว
“แล้วไหนของขวัญ”
อะไรนะ ไอ้ผู้ชายหน้าด้านเอ๊ย อารมณ์แบบนี้ยังมีหน้ามาทวงของขวัญอีกเหรอ ฉันมองอลัวล์อย่างไม่เชื่อสายตา เขาทำได้ยังไง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยได้ยังไง
“ถอยไป” สุดท้ายฉันก็ทนความหน้ามึนของเขาไม่ไหว ผลักอกกว้างของอลัวล์เต็มแรง ทว่าไอ้ที่ฉันทำกลับกลายเป็นการเดินเข้าไปในหลุมดำขนาดใหญ่ที่อลัวล์ดักไว้ซะเอง เพราะเขาคว้ามือฉันไว้ได้ทั้งสองข้างจากนั้นก็ออกแรงดันฉันไปที่เตียงอย่างง่ายดาย “อลัวล์!” ฉันเรียกเขาเสียงดังลั่น เมื่อร่างกายโดนกดทับเอาไว้ ขาของฉันห้อยอยู่ปลายเตียง แต่ช่วงบนแนบไปกับเตียงในแนวขวางอย่างน่าหวาดเสียว
“ขอโทษ อย่างอนได้ไหม” อลัวล์กระซิบชิดริมฝีปากของฉัน แววตาของเขาเว้าวอนและกึ่งไปทางขอร้อง
“เหอะ” ฉันแค่นหัวเราะ เพราะอลัวล์พูดง้ายง่าย ทั้งที่เขาทำผิด แต่เขากลับพูดแค่คำว่า 'ขอโทษ' คำเดียว คงใช้วิธีนี้บ่อยสินะ
“ถ้าไม่หายงอน จะไม่ง้อแล้วนะ”
“ก็ไม่ต้องง้อ ไม่ได้ขอ” ฉันรีบตอบสวนกลับไป คิดว่าฉันแคร์เหรอ ขนาดเขายังไม่แคร์ฉันเลย ทำไมฉันต้องสนใจด้วย อยากเลิกก็เลิก
“โอเค เตือนแล้วนะ”
“จะทำอะไร ปล่อยนะ”
“ง้อดีดีแล้วไม่ชอบ งั้นฉันจะไม่ง้อ แต่จะขอทวงของขวัญนะ” อลัวล์ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาหลังจากที่ทำบางอย่างกับร่างกายฉันไปสองสามครั้ง ทั้งเนินอก ต้นคอ แล้วก็ริมฝีปาก
“ไม่เอา!” ร้องห้ามปากคอสั่น และสังหรณ์ใจรางๆ ยังไงไม่รู้กับสายตาเอาจริงเอาจังนั่น เฮ้ย นี่มันไม่ใช่แล้วนะ มันไม่ควรลงเอยอย่างนี้ดิ
“อลัวล์!”
“อืม ไม่ต้องดิ้นหรอก ฉันรอมานานแล้ว รอให้ถึงวันนี้ เพราะงั้นต่อให้จะโกรธจนเกลียดแค่ไหนก็ไม่หยุด”