กำแพงสายรุ้ง

“อะไรล่ะนั่นเสียงดังเชียว”
แพรพุดตานถามพลางเดินอ้อมมาหน้าบ้าน แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นกับตาแล้วว่าทำไมศศิธรถึงได้เรียกเธอเสียงดังลั่นไปหมด
เพราะตรงหน้าบ้านเธอ ประตูสังกะสีเปิดอ้า ผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนกอดอกยิ้มจนตาหยี เขาสวมเสื้อโดมอนยี่ห้อฮิตตัวโคร่ง กางเกงยีน ตัวหลวมโพรก คาดเข็มขัดเอวสูง สวมหมวกเบเร่ต์สีดำ ราวกับหลุดมาจากนิตยสาร และข้างเขาคือรถเข็นคันใหม่เอี่ยมเงาวับ บนรถเข็นมีตู้กระจกขนาดเล็กวางอยู่ มีเตาย่างสี่เหลี่ยม ถาดหลายใบและเก้าอี้สังกะสีพับได้สีแดงสดซ้อนนอนเรียบร้อยหลายตัว
“นายแดนไตร”
“นี่ไง ฝันที่เป็นจริงของเธอ แพรพุดตาน ร้านอาหารส่วนตัว โยกย้ายได้ แถมยังน้ำหนักเบา แขนล่ำๆ ของเธอเข็นได้สบายๆ อยากจะขายที่ไหน ทำเลไหน เลือกได้เลย และ... ผ่ามๆ ”
แดนไตรก้มหยิบบางอย่างออกมาจากรถเข็น เป็นรองเท้าล้อสเกตสี่ล้อ “นี่... รองเท้าสเกตสำหรับใช้หนีเทศกิจโดยเฉพาะ จวนตัวจริงๆ ทิ้งรถเข็นแล้วสเกตหนี ไม่ต้องวิ่งให้เมื่อยตุ้ม”
ทุกคนในบ้านไม่เว้นแม้แต่ท่านชายฉัตรรพีพากันยืนอึ้งไปหมด ศศิธรที่รู้จักแดนไตรดียกมือกุมขมับ พึมพำเบาๆ “นี่ไม่ใช่ศิษย์ในโรงเรียนการแสดงของฉัน ฉันไม่เคยรู้จักคนโง่แบบนี้ ไม่ใช่ศิษย์ ไม่ใช่ศิษย์”
“มีกะละมังสำหรับล้าง มีพัดใบลานเผื่อร้อน อ้อ... เหมือนจะมีหมวกกับผ้ากันเปื้อนด้วยนะ อยู่ไหนหว่า ตอนซื้อก็บอกให้เอาใส่มาด้วยกัน” แดนไตรย่อตัวลงนั่งรื้อในช่องกลางรถเข็นที่เลื่อนปิดเปิดได้อย่างจริงจัง