First husband สามีคนแรก

-คำโปรย-

“ฉันจะกลับห้อง” ฉันรวบรวมสติอยู่นานกว่าจะโพล่งออกไป ขณะที่คู่สนทนาทำเพียงมองฉันนิ่งๆ “เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน?” ว่าจะไม่คุยอะไรมากกว่านั้น เพื่อระงับความโกรธปนแค้นเคือง แต่ก็อดไม่ได้ เพราะฉันมองหาเสื้อผ้าอยู่นานแล้วแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
“อยู่ฝั่งนี้” แทนคุณชี้ไปยังปลายเตียงฝั่งที่เขานอนอยู่
“ถ้าไม่รบกวนเกินไป ก็หยิบให้หน่อย” ฉันกัดฟันขอร้องไป ด้วยร่างกายยังไม่พร้อม มันยังเจ็บจี๊ดๆ และคิดว่าหากขยับมันคงจะต้องมีเอฟเฟ็กซ์แน่ๆ
“เมื่อคืนยังถอดเองเลย มาหยิบเองดิ” แต่แทนคุณก็กวนโมโหหน้าตาย เขายักไหล่ ยืนยันทางสายตาอย่างชัดเจนว่าจะไม่ช่วยหยิบให้ นั่นยิ่งสร้างความเดือดดาลให้ฉันอีกเท่าทวี
“ไอ้…” ฉันตวัดสายตาชิงชังมองแทนคุณกับความแล้งน้ำใจ “หยิบให้หน่อยมันจะตายหรือไงเล่า!”
“ไม่ตาย แต่ไม่หยิบให้” ว่าจบแทนคุณก็ยักคิ้วให้กวนๆ แถมยังใจกล้าหน้าด้านหันหลังลุกจากเตียงในสภาพเปล่าเปลือยนั่นด้วย
ฉันก่นด่าคนในห้องน้ำไปต่างๆ นาๆ ระหว่างนั้นก็สลัดผ้าห่มออกจากกายแล้วรีบสวมเสื้อผ้าโดยเร็ว ไอ้ซับในใส่ไม่ได้ฉันก็ไม่ใส่ เพราะยังไงก็ยังมีกางเกงช่วยปกปิดได้
“แม่ง เป็นแบบนี้ได้ไงวะ” ฉันถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อแต่งตัวเสร็จก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ยกมือทึ้งหัวตัวเองอย่างหนักหน่วง “ทำไงดี แล้ว แล้วมีใครรู้ไหมวะเนี่ย ไม่ได้ละ ต้องรีบออกไป” แต่ก่อนที่ฉันจะได้ออกจากห้องนี้ไป ไอ้คนที่ทำให้ฉันจะเป็นบ้าก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา
“มองไร!”
“มองเธอ”
“เพื่อ?” ฉันเชิดหน้าถาม ไม่องไม่อายแม่งละ ไหนๆ ก็เสียท่าไปแล้ว
“สมน้ำหน้า”
“แทนคุณ!” ฉันตวาดลั่น “สุภาพบุรุษสุดๆ เจ๋งไปเลย” ฉันว่าพลางแค่นหัวเราะในคอ
“เธอฟันฉันเมื่อคืน จำไม่ได้?”
'ฟันบ้าฟันบออะไรวะเนี่ย จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนใครอยู่ 'ล่าง' ใครอยู่ 'บน' แล้วใครเป็นคนเริ่มต้น 'ลงมือ'' ฉะนั้นอย่ามาใส่ความกันนะเว้ย