ปานภรัน

“จะไปไหนครับ” คนที่นั่งละเลียดดื่มเหล้าอยู่บริเวณมินิบาร์ถามขึ้น
“จะไปไหนก็เรื่องของป่าน”
“หนูป่าน” เขาเรียกคนตัวเล็กเสียงเข้ม “ทำไมดื้อนัก” ไม่พูดเปล่าเขายังเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กด้วยท่าทีขึงขัง
ปานชีวามองสบตาดวงตาเยิ้ม ๆ ของพี่ชาย และใบหน้าคมคายที่เธอหลงรัก
“ตั้งแต่เขาเข้ามา ความสัมพันธ์ของเราแย่มากเลยนะคะ” เขาจ้องเข้ามาในดวงตาเรียวของคนที่เขาบอกว่าเป็นน้องสาวมาตลอด ในดวงตาคู่สวยมีความรู้สึกบางอย่างที่มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น
ปานชีวาผลักให้เขาลงไปนั่งที่เก้าอี้บาร์ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปที่รอยแยกระหว่างขาของคนตัวโต ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนา
“ป่านรักพี่รันค่ะ” สิ้นประโยคสารภาพของคนตัวเล็ก ภรันยูดึงคนตัวเล็กลงมานั่งบนตักก่อนจะประทับริมฝีปาก ทั้งยังดูดดึงริมฝีปากเล็กใช้ลิ้นสำรวจโพลงปากอย่างช่ำชอง ก่อนจะผละจากเมื่อจิตใจสำนึกบอกกับเขาถึงสถานะของน้องน้อย