ต้องเล่ห์เสน่ห์รัก

“ดูถูกผู้หญิงแบบนี้ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะคะพี่คิน” ค้อนขวับวงใหญ่ เม้มปากกำหมัดสองข้างแน่น โกรธจนอยากจะตะบันหน้าให้จมูกโด่งๆ ของชายหนุ่มหักซะให้ได้
“เป็นครั้งแรกครับที่ผมถูกคนอื่นบอกว่าไม่เป็นสุภาพบุรุษ แต่ก็ไม่เสียใจหรอกนะครับเพราะผมตั้งใจจะว่าคุณ”
“พี่คินคะชุดที่วิมใส่อยู่เนี้ย ใครๆ เขาก็ใส่กันทั้งนั้นแหละค่ะ มันไม่ดีไม่งามตรงไหนมิทราบ”
“อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วไม่ใช่หรือครับ คุณน่าจะมีสมองคิดเองได้” ชายหนุ่มสาดประโยคกลับ ทำหญิงสาวหน้าร้อนผ่าวกัดปากตัวเองไว้แน่น “อ้อ! แล้วตอนนี้เราอยู่กันสองคน คุณไม่ต้องพยายามมาเล่นละครสร้างภาพแล้วละ เพราะว่าคุณแม่ไม่เห็น คุณสามารถจะเรียกผมอย่างที่คุณถนัดได้เลย”
หญิงสาวมองคนขับตาเขียวปัด ที่เธอแสดงละครกับเขาในทีแรกก็ตั้งใจจะให้เขาเกลียดขี้หน้าเธอนั่นแหละ ทว่าพอเจอเขาเกลียดเข้าจริงๆ ก็รู้สึกลำบากใจอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก และยิ่งคฑาคินปากจัดกว่าที่คิดไว้ เขาไม่ได้เป็นผู้ชายขรึมเคร่ง ขี้อาย และแกล้งง่ายอย่างที่เธอคิดไว้เลยสักนิด กลับกลายเป็นว่าเธอจะถูกเขาเล่นงานเอาเสียมากกว่า
“ทราบแล้วค่ะคุณคิน ดิฉันจะไม่ถือสิทธิ์เรียกคุณว่าพี่เวลาเราอยู่กันลำพังอีก” พูดเสียงห้วนจัด “ช่วยจอดข้างหน้าด้วยนะคะ ดูเหมือนว่าดิฉันคงร่วมทางกับคุณยาก”
“ด้วยความยินดีครับ แล้วเรื่องการอยู่กันลำพังคงไม่เกิดขึ้นอีกครั้งแน่นอนครับ ผมรับรอง” เขาตอบชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับเบนหัวรถแวะจอดข้างถนนให้เธอทันที
+++++++++++++++
เพราะรู้ว่าจะถูกผู้ใหญ่จับให้แต่งงานกับเขา วิมวิพาจึงต้องทำทุกทางให้คนอย่างคฑาคินเกลียด แม้จะต้องแสดงเป็นสาวประเภทสองที่เขาขยาด เธอก็ต้องทำ