วุ่นนัก...รักสามีกำมะลอ

"การที่ข้าไม่แตะต้องคุณหนูไม่ใช่ว่าข้ารังเกียจนะขอรับ แต่ครั้งแรกของสตรีนั้นสำคัญมาก มันคือครั้งเดียวที่จะได้ลิ้มรสความสุขอันวสันต์ แล้วข้าเป็นแค่สามีหลอกๆ เป็นแค่บุรุษที่คุณหนูจ้างมา ข้าจะแตะต้องคุณหนูให้มีมลทินได้อย่างไร แม้คุณหนูจะตั้งท้อง แม้ข้อตกลงของเราจะจบลง แต่ความทรงจำมันไม่จบนะขอรับ"
หลินหลินอึ้งๆกับความคิดของบุรุษวัยเพียงสิบเจ็ดปี เขาดูมีความคิดที่โตกว่ามาก มากกว่านางด้วยซ้ำ
"ข้าเข้าใจแล้ว"
"ให้มันเป็นเรื่องของความรักเถิดขอรับ มันคงจะสวยงามที่สุด"
หยุนซียิ้มให้บางๆ วูบหนึ่งเขาแอบคิดว่าหากสตรีตรงหน้าชอบพอเขา เช่นที่เขาชอบพอนางมันคงจะดี แต่คิดอีกทีเขาควรจะเจียมตนให้มากและหยุดเพ้อฝัน นางเป็นถึงเสี่ยวเจียตระกูลมั่งคั่ง แต่เขาเป็นเพียงพ่อค้าแสนยากจน อย่างไรก็ไร้วาสนาจะบรรจบคู่กัน
"ละ....แล้วถ้าหาก...ข้าชอบพอเจ้า เหมือนที่เจ้าชอบพอข้าเล่า"
หลินหลินก้มหน้าเอ่ยถามออกไปตามที่หัวใจเบื้องลึกอยากให้เอ่ย หยุนซีชะงักไป หัวใจของเขาเต้นแรงมากในบัดนี้ ดีใจและตื่นเต้นราวกับโลกทั้งใบเป็นของเขา
"มันจะเป็นความทรงจำที่ดีของเราทั้งสอง"
หลินหลินเงยหน้าสบตาผู้เอ่ย พวงแก้มนวลของนางแดงซ่าน ไม่ใช่นางไม่เขินอาย นางเพิ่งได้เรียนรู้ด้วยซ้ำว่าความเขินอายเป็นเช่นไร