พิศวาสรักเปลวไฟสีชมพู

คำคืนที่เร่าร้อนควรจบลงที่วันไนต์สแตนด์..ถ้าสี่ปีต่อมาเธอไม่กลับมาพร้อมลูกของเขา!
-----------------------------------------
“คุมแม่ๆ เป็นอะไรรึเปล่าคับ...น้องต้องอย่าร้องสิ”

“ฮือ ๆ ก็หมาหมีจะกินคุมแม่”

ทันทีที่ลูกตัวน้อยวิ่งร้องไห้มาเกาะข้างเตียง เมรินก็รีบขยับลุกขึ้น แต่ฝ่ามือหนาใหญ่ของธนกฤตจับไว้ เพื่อไม่ให้เธอลุกขึ้นในตอนนี้ เมื่อดวงตาคู่คมหันมองไปมองเด็กน้อย หัวใจเมรินก็รู้สึกแปลกๆ มันเป็นความรู้สึกของคนที่ได้รับรู้ว่าลูกของเธอได้เจอพ่อแล้ว หัวใจมันอุ่นวาบทั้งๆ ที่เขาคงไม่มีทางรู้เลยว่าเด็กสองคนตรงหน้าคือ...ลูกของเขา

ทว่าจากหัวใจอุ่นวาบๆ ก็กลายเป็นเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งตัวเมื่อจู่ๆ ครูพยาบาลก็มาช่วยปลอบ ซ้ำยังไม่พอ ครูประจำชั้นยังช่วยด้วยอีกคน!

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องร้องนะลูก คุณแม่ไม่เป็นไรแล้ว คุณพ่อก็เฝ้าอยู่”

“ไม่ใช่คับ ไม่ใช่พ่อ” เด็กน้อยส่ายหน้าแทบจะทันที

“อ้าว ไม่ใช่คุณพ่อหรอกเหรอคะ”

“คุมพ่อของน้องต้อมอยู่บนฟ้า ยังไม่ได้ลงมา” คราวนี้เด็กหญิงต้องรักเป็นคนตอบสำทับคำพี่ชาย

“งั้นก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ” นอกจากรีบขอโทษธนกฤตกับเมรินแล้ว ใบหน้าคุณครูพยาบาลยังเจื่อนลงทันที แต่ก็ยังมิวายหันหาแนวร่วมแก้เก้อ

“แต่หน้าเหมือนกันมากๆ เลยนะคะ เหมือนกันมากราวกับโขลกออกมาจากพิมพ์เดียวกัน พี่บัวว่าไหมคะ”

“ใช่ค่ะ พี่ก็เคยทักผิดนะคะแต่ไม่ใช่กับคุณธัน” พี่บัวของอีกฝ่ายซึ่งก็คือครูประจำชั้นของเด็กทั้งสองพยักหน้ารับแทบจะทันที “ตอนน้องต้องกับน้องป้องจูงมือมาพร้อมคุณพอลในวันแรกที่มาโรงเรียน พี่ก็ยังทักผิดเลยค่ะคิดว่าคุณพอลเป็นพ่อของเด็กๆ แต่พอมาเจอคุณธันกับเด็กๆ วันนี้ หน้าเหมือนกันยิ่งกว่าคุณพอลอีกค่ะ ถ้าบอกว่าคุณธันเป็นพ่อ แล้วคุณพอลเป็นอานี่คงเชื่อสนิทใจเลย”

และเมื่อธนกฤตหันขวับมาทางเธอแทนคุณครูทั้งสอง เมรินก็คิดว่าเธอกำลังจะตายในวินาทีนี้เอง...