บ้านรักตำหนักร้อน

“พร้อมจะฟังแล้วยัง หรือยังคิดถึงกิจกรรมเมื่อคืน ไม่ต้องคิดถึงหรอก ทำซ้ำได้บ่อยๆ ออกไปเดินเล่นกันหน่อยไหม”
“คุณธารเทพ” ชายหนุ่มได้ยินชื่อตัวเองหัวเราะสบายอารมณ์ เมื่อภรรยาพฤตินัย หันหน้ามาคุยด้วย จากที่หลบเขินๆ ตลอดทางเดินมาสวนสาธารณะ
“โอเค พร้อมจะฟังแล้ว พี่จะจ้างเราทำงาน มีค่าจ้างสิบล้าน เพื่อแลกกับเงินช่วยเหลือโรงงาน จะได้ไม่ต้องติดค้างกัน ถ้ารับทำงานเงินสิบล้านจะถูกส่งให้โรงงานจุลทีป ตามเวลาที่พี่เห็นสมควร ไม่ใช่เข้ามือคนใดคนหนึ่ง คงรู้นะเพื่ออะไร”
“พี่จะให้หยาทำอะไร หยาทำให้ได้ถึงแม้ไม่มีค่าจ้าง หยาก็เต็มใจทำ เออแต่ค่าจ้างสูงจัง งานคงสำคัญมาก พี่ไม่กลัวหยาทำไม่สำเร็จหรือไง”
“ค่าจ้างแพง งานก็เสี่ยง แล้วต้องรับผิดชอบไม่ใช่ถึงเวลาแล้วแอบหนีเข้ากลีบเมฆ” ธารเทพแสดงสีหน้านิ่งครึม ดั่งตั้งใจเป็นงานเป็นการ วัศยาก้มหน้าเวลาเล็กน้อยสำหรับไตร่ตรอง ซึ่งวัศยาก็ไว้ใจเขาจึงไม่ต้องเสียเวลา ที่พึ่งหนึ่งเดียวมีเพียงธารเทพ
“ถ้าพี่คิดว่าหยาทำได้ หยายินดีทำค่ะ”
“ พี่มีภาระงานมาก คงไม่มีเวลาไปจีบสาวๆ พี่ต้องการมีทายาทเป็นลูกชายแต่ไม่ต้องการผูกมัดแม่ของลูก ถ้าหยายอมอุ้มท้องให้ลูกชายแก่พี่ รับค่าจ้างสิบล้าน เมื่อคลอดแล้วส่งมอบลูกให้พี่ สำหรับค่าจ้างสิบล้านจะได้รับตั้งแต่ลงนามในสัญญา และเงินที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ สี่ล้านถือว่าโบนัส เราสองคนไม่ติดค้างกันอีก” วัศยาไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้ โลกเหมือนถล่มตรงหน้า
“ต้องการลูก แล้วจะต้องเป็นลูกชายด้วย แล้วถ้าหยาไม่ท้องหรือถ้าลูกเป็นผู้หญิง” เสียงหวาน อ่อน ถามดั่งใจคิด เสียงเข้มดังต่อเนื่อง
“ถ้าเป็นผู้หญิง.. พี่ก็จะจ่ายค่าจ้างให้เท่ากันถือว่าเป็นค่าอุ้มท้อง ...แต่พี่ไม่ต้องการลูกผู้หญิงกลัวจะเหมือนแม่ ทั้งแม่และลูกต้องไม่ใช้นามสกุลไวทยาทิศและไม่มีสิทธิใด ๆ ทั้งสิ้น วันที่แกออกมาดูโลก หยาก็ควรพาออกไปจากบ้านรักธารน้ำ ไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรทั้งนั้น พี่จะให้เงินสักก้อนสำหรับช่วยเหลือ”
“เออ...หยาไม่เข้าใจ คือ หยาได้ลูกแล้วได้ค่าจ้างด้วยหรือคะ”
“ถ้าเป็นผู้หญิง พี่จะไม่รับเป็นลูก แต่ตอบแทนที่หยาเสียหาย ค่าจ้างยังคงเดิม แต่หยาต้องเลี้ยงลูกเองและไม่มีสิทธิเรียกร้องใด ๆ ทั้งนั้น ต้องปิดเป็นความลับ พี่ไม่รับเป็นพ่อ ถ้าหยาทำได้พี่จะยอมจ่ายค่าจ้างเพิ่มให้เล็กน้อย เพื่อเป็นค่านม ถ้าตกลงรับสัญญาไปอ่าน และข้อตกลงระหว่างเรา”
“ถ้าเป็นผู้หญิง พี่ก็จะไม่ได้อะไรเลย มันจะยุติธรรมกับพี่หรือ” สายตาหวานสบกันสายตาคมอย่างมุ่งมันเหมือนกำลังตกลงเรื่องธุรกิจ สายตาบางใสเป็นฝ่ายหลบก่อน เพื่อรอฟังคำตอบ แม้จะเจ็บปวด ทรมานแทบหยุดหายใจ
“ธุรกิจก็มีความเสี่ยง แต่ถ้ากลัวก็จะไม่กล้าลงทุน จริงไหม”