สะดุดรักคุณลุง (ดวงใจอัครฤทธิ์)

"นี่คุณ แล้วจะเอายังไง บัตรก็ให้ดูแล้ว นภาก็มายืนยันแล้ว คุณจะน่าให้ผมรับหลานกลับบ้านได้แล้วนะ”
“ไม่ได้ค่ะ จนกว่าคุณแม่ของนภาจะโทรมายืนยัน ฉันถึงจะให้นภาไปกับคุณ”
“คุณ ถามจริงๆเถอะ ผมแต่งตัวมาขนาดนี้คงไม่คิดว่าผมเป็นคนร้ายหรอกนะ”อัครชี้มาที่ตัวเอง
“หึ คนสมัยนี้วางใจไม่ได้หรอกคุณ ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหน ดูดีแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเป็นคนดี”ร่างบางตอกกลับเล่นเอานภาที่ยืนดูอยู่หลุดหัวเราะทันที ที่ครูของตัวเองพูดออกมา
“หมดกันลุงอัครของนภา ต่อให้หล่อแค่ไหนก็โดนมองเป็นคนไม่ดี ฮ่า ฮ่า” อัครที่ได้ยินคนตัวเล็กพูดไปหัวเราะไปก็หันไปถลึงตาใส่
“เจ้าลมกรด” อัครเปรยเบาๆ พอนภาได้ยินก็รีบปิดปากตัวเองทันที ก็ยังมีแอบหัวเราะคิกคักจนไหล่สั่น
“สรุปจะรอจนกว่าจะได้รับคำยืนยันจากริสาใช่ไหม ถึงจะยอมให้ผมรับหลานกลับได้นะ”อัครหันกลับมามองคนตรงหน้าและถามออกไป
“ใช่ค่ะ”
“โอเค งั้นรอแปบนึง”จากนั้นคนตัวโตก็ควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ก่อนกดโทรออกโดยเปิดสปีคเกอร์โฟนให้คนตรงหน้าให้ได้ยินด้วย
“พี่อัครค่ะ ถ้ารับนภาแล้วรบกวนพาไปส่งให้คุณยายทีนะคะ ริสาต้องไปเอายาที่คลีนิคค่ะ”เสียงของคนในสายที่พูดออกมาก็เป็นเสียงยืนยันได้แทบจะทันที แต่อัครก็เลือกที่จะพูดออกไป
“แต่คุณครูของนภาไม่ยอมให้พี่รับหลานนี่ค่ะ”อัครพูดไปพลางมองไปที่ร่างบางที่ยืนกัดริมฝีปากอยู่ เพราะเสียงในสายก็เป็นเสียงที่ยืนยันได้อยู่แล้ว แต่ไอ้อาการที่คนตัวโตทำอยู่ตอนนี้ ทำให้ร่างบางรู้สึกอยากตะกุยหน้าคนตัวโตขึ้นมาอย่างตะงิดๆ
“งั้นริสาขอคุยกับครูประจำชั้นหน่อยค่ะ”ริสาเองก็ไม่ทันได้คิดเพราะกฏของทางโรงเรียนค่อนข้างเข้มงวด ตูนเองที่พอได้ยินคนในสายพูดมาตั้งแต่แรก ก็เลือกที่จะยื่นมือไปขอโทรศัพท์จากคนตรงหน้า
“สวัสดีค่ะ พี่ริสา”
“ครูตูน พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้เเจ้งว่าจะให้ใครไปรับน่ะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“ทีนี้ให้ผมพาหลานกลับบ้านได้แล้วใช่ไหม”อัครที่ยืนมองคนตรงหน้าคุยกับคนในสายเสร็จก่อนจะยื่นมือไปรับโทรศัพท์คืนมาก่อนเอ่ยถามออกไป
“ค่ะ เชิญตามสบาย”ตูนตอบออกไปก่อนหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ขางในประตูก่อนช่วยถือกระเป๋าออกมาให้