เมียนักเลง

"แม่งเอ้ย!" เหมราชสบถคำหยาบอย่างหัวเสียอีกครั้ง ก่อนจะรีบพาตัวเองเข้าไปซ่อนตัวในตรอกเล็กๆ ที่พอจะแทรกตัวเข้าไปได้ พร้อมทั้งกระชากคอเสื้อของเด็กสาวให้แทรกตัวตามเข้ามา
"อึก..นะ..หนูกลัว..ฮือออ~" นาร์เนียหอบหายใจสลับกับสะอื้นไห้ เนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนัก ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาและหยาดเหงื่อ
"หุบปาก!"
"อึก" ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อโดนตวาดเสียงใส่ เธอค่อยๆเงยหน้ามองชายหนุ่มตาแป๋ว แม้จะหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่นึกชื่นชมคนตรงหน้าที่ไม่ทิ้งเธอไว้ตรงนั้นคนเดียว
"มองหน้าทำไมวะ" เขาถามเสียงขุ่นด้วยความไม่พอใจ พร้อมกันนั้นก็พยายามดึงสร้อยข้อมือออกจากเนกไทของเธอ
"อึก" เด็กสาวปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงก่ำ ยังคงวางสายตาไว้ที่ใบหน้าชุ่มเหงื่อของชายหนุ่ม
"เลิกมองหน้าได้ไหมวะ ไม่ชอบ" เหมราชทำหน้าเซ็งเมื่อโดนเด็กสาวจ้องมองจนเขาเกิดความรำคาญ แต่เธอก็ยังดื้อรั้นที่จะไล่มองดวงหน้าของเขา
"มองหน้าแบบนี้อยากได้ตีนหรืออยากได้ผัววะ"