ตราบสิ้นลมหายใจ

ค่ำคืนวันหนึ่งก่อนที่บิลค่าเช่าคอนโดจะต้องเรียกเก็บในเดือนนี้ สายรุ้งได้ใช้คำพูดที่หักหาญน้ำใจปูดำเป็นอย่างมาก
“ปู...รุ้งคิดว่าเราสองคนแยกกันอยู่เถอะ มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้วที่เราจะทนอยู่ด้วยกัน ตะก่อนรุ้งเคยรักปูนะ แต่มาตอนนี้อะไร ๆมันก็ไม่เหมือนเดิม รุ้งขอแยกกับปู วันพรุ่งนี้เราไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้องแล้วนะ เงินทองของปูก็หมดลงแล้วรุ้งก็คงไม่ทนอยู่กับปูอีกต่อไป ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้”
“รุ้ง...ทำไมรุ้งพูดแบบนี้ รุ้งไม่รักปูแล้วใช่ไหม ทำไมรุ้งถึงตัดสินใจได้ง่ายดายขนาดนี้ ที่ผ่านมาความรักของเรามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ปูก็เพิ่งรู้นะว่ารุ้งน่ะเห็นแก่เงิน”
“แล้วมันจะยังไงล่ะในเมื่ออยู่ไปมันก็มีแต่จนลงจนลง”
“ก็รุ้งก็ใช้จ่ายให้มันประหยัดหน่อยสิ รุ้งนะรู้ตัวไหมว่าใช้เงินเก่งมากไม่ประหยัดอะไรเลยสักอย่างวัน ๆก็ต้องกินข้าวในห้าง ซื้อของในห้างขับรถไปห้าง...จมมั่งสิรุ้ง”
เสียงปูพูดดังขึ้นพร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบ 2 ข้างแก้มนวลของเธอ
.
รุ้งเงียบ...ไม่มีเสียงตอบจากเธอไม่มีร่องรอยการร้องให้เธอเดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้...บอกว่าเธอจะไปอยู่กับน้องสาวของเธอที่ขายของอยู่ที่ตลาดนัดได้คุยกันแล้วว่าน้องของเธอจะจ้างให้เธอช่วยงานที่ร้าน
ไม่มีเสียงใด ๆเกิดขึ้นในค่ำคืนนั้น
ปูดำนอนร้องไห้น้ำตาซึมซึ่งต่างจากสายรุ้งที่นอนหลับอย่างไม่สนใจหรือแคร์สิ่งอันใดที่เกิดขึ้นเลย