สถาปัตยกรรมมาสานรัก

“วันนั้น...ถ้าผมเป็นพี่” ซีมองหน้าผมขณะพูด
“ไม่ว่าคนข้างๆ ผมจะกำลังกระโดดตึกตาย หรือจะฆ่ากันตาย คนเดียวที่ผมแคร์คือพี่ ผมจะเลือกพี่ ผมไม่มีวันปล่อยมือพี่แล้วไปจับมือคนอื่น แต่วันนั้นผมไม่ใช่คนที่พี่เลือก ผมจึงถูกปล่อยมือให้เคว้งคว้างอยู่คนเดียว พี่อาจจะรักผม แต่ความรักเราไม่เท่ากัน คนที่รักมากกว่าก็ย่อมเจ็บมากกว่า” ซีมองหน้าผม สายตาของมันแน่วแน่จนผมหายใจไม่ทั่วท้อง
“ผมจะเลิกรักพี่” มันเหมือนมีดนับพันเล่มมุ่งตรงมาทิ่มกลางใจของผม สิ่งที่ซีพูดคือความจริงทุกอย่าง ผมแคร์คนอื่น แคร์ทุกคนยกเว้นซี วันนี้ผมเลยไม่สำคัญกับซี แต่ผมจะไม่มีวันให้น้องมันเลิกรักผม
“กูจะไม่ยอมให้มึงเลิกรักกูหรอกซี ก็ไม่มีวันยอม มึงจำ
คำพูดกูไว้”