กาลครั้งหนึ่งถึงวันวิวาห์

หากบุญลูกยังมีขอให้รักครั้งนี้สมหวัง หากไม่สมหวังก็ขออย่าให้เจ็บหนักเพราะความรักเลยสาธุ!
ร่างอวบยกมือพนมท่วมหัว ก่อนจะหันมองชายหนุ่มที่มาด้วยกัน ร่างสูงยังคงนั่งหลับตาขอพรอยู่ ไม่รู้ขออะไรถึงได้นานกว่าเธอ ปกติเงยหน้ามาเขายืนรอแล้ว ด้วยความสงสัยจึงอดถามไม่ได้ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น
“ขอพรอะไรนานจัง”
“ขอให้รักสมหวังมั้ง”
“รักเขาขนาดนั้นเลยเหรอ”
“รักสิ ถ้าไม่รักจะขอพรทำไม” ปัถย์เอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะลุกขึ้นและดึงร่างอวบให้ลุกไปพร้อมกัน

แพรไหมส่งยิ้มให้เจ้านาย แม้จะท้อแท้ที่ได้ยินว่าเขาขอพรให้สมหวังในความรัก แต่ในเมื่อตัดสินใจจะสู้ ก็ขอลองสักตั้ง “พี่ปัถย์คิดว่าผู้หญิงอ้วนสวยจริง ๆ เหรอ”
“จริงสิ”
“แล้วคิดจะชอบบ้างไหม”
“ไม่รู้สิ ถามทำไม?”
“ก็...แพรแค่อยากรู้ว่าแบบแพรเนี่ยเนื้อแน่น ๆ แบบนี้พอจะเข้าไปวิ่งเล่นในหัวใจของใครได้บ้างไหม”
“พี่ว่าได้นะ อย่างแพรใครก็รักได้ไม่ยาก”
“แต่พี่ปัถย์ก็ไม่เห็นรักแพรบ้างเลย เอาแต่ใช้งานแล้วก็แกล้ง”
คนขี้แกล้งยิ้มขำ ก่อนจะหยิกแก้มอวบอย่างมันเขี้ยว “รักดอกจึงหยอกเล่น”
“รักแบบทะนุถนอมน้องบ้างไม่ได้หรือไง ช้ำหมดแล้วนี่”
“ไม่ช้ำหรอกดูแลอย่างดี”
“เหรอ?”
“จริง แพรน่าจะรู้ ผู้ชายคนไหนก็รักแพรได้ไม่เท่าพี่หรอก” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างมั่นใจ หญิงสาวมองแล้วก็ได้แต่คิด ถ้ารักแบบชู้สาวเธอคงจะปลื้มไม่น้อย แต่รักแบบพี่น้องไงใจเลยห่อเหี่ยวแบบนี้
เขาคงทำบุญมาเยอะกว่าเธอแน่ ๆ เลย พลังอธิษฐานของเขาถึงได้กล้าแกร่งกว่าเธอนัก เขาไม่เห็นจะหลงรักเธอบ้างเลย มีแต่เธอที่หลงรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว