ไว้โตเมื่อไหร่ ค่อยมาจีบครูใหม่แล้วกันนะ

“ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องอะครับ พ่อแม่ผมยังไม่รู้เลย แล้วครูจะบอกผมได้ยังอะ ว่าทำไมผมไม่เคยเห็นครูอีกเลยที่ศาลา”
“นี่อยากรู้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” มารีนถามปนขำ

“อะไรที่เกี่ยวกับครูผมก็อยากรู้หมดแหละครับ” ซีนมองมารีนอย่างแย้มยิ้มด้วยสายตาสื่อความหมาย
“เอ่อ…” มารีนมองไปที่เซนเตอร์ก่อนจะพูดถามเพื่อกลบเกลื่อนสถานการณ์ตอนนี้

“นี่ถ้าไม่บอก ครูจะคิดว่าเธอพาเพื่อนมาจีบครูนะเนี่ย” มารีนพยายามทำให้เรื่องตอนนี้มันดูเบาลง
“ถ้าพวกผมจีบครูอยู่ล่ะครับ” เป็นเซนเตอร์ที่ตอบคำถาม

“รักคนเรียนครูจะได้ทั้งความรู้และความรัก แต่ถ้าผมรักครูล่ะครับ ผมจะได้ทั้งความรักและความรู้ด้วยไหม” และก็ตามด้วยซีนที่ยิงมุกเสี่ยว ๆ ตามมา

“เอ่อ...พูดเล่นกันอยู่ใช่ไหมเนี่ย” เพราะตอนนี้มารีนยิ้มไม่ออกแล้วจริง ๆ
“พวกผมชอบครูนะครับ แล้วก็จะไม่บังคับครูด้วย พวกผมจะไม่แย่งครู แต่ให้สิทธิ์ครูเป็นคนเลือกพวกผมเอง” เซนเตอร์พูดบอก แม้จะเขินแค่ไหน แต่ตอนนี้มีเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วย มันก็พอทำให้เขารู้สึกกล้าที่จะทำคะแนนมากขึ้น

“ครูไม่เคยคิดกับพวกเราแบบนั้นเลยนะ พวกเราคือศิษย์และครูก็เห็นพวกเราเป็นเหมือนน้องชายครูทั้งสองคนด้วย” ทั้งสองคนได้ฟังแล้วก็ดูจะซึมกันไปเลย

“พวกผมมีโอกาสไหมครับ ถ้าหากวันข้างหน้าผมโตกว่านี้” เซนเตอร์เอ่ยถามอย่างกลัวในคำตอบแต่ก็อยากที่จะรู้ ซีนเองก็รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“อืม...ไว้โตกันเมื่อไหร่ ค่อยมาจีบครูใหม่แล้วกันนะ รถมาแล้วครูไปล่ะ”

_______________


เรื่องราวของเด็กนักเรียนชาย ชั้น ม.6 สองคน ที่ดันไปตกหลุมรักครูในโรงเรียนคนเดียวกัน

จากมองเล่น ๆ ในวันนั้น ดันกลายเป็นตกหลุมรักอย่างจังจนถึงทุกวันนี้

ศึกชิงนางอาจจะไม่เกิด
เรื่องเลยเถิดอาจจะไม่มี
แต่ที่คุณจะได้อ่านต่อไปนี้
คงจะทำให้คุณพอที่จะยิ้มไปกับความน่ารักของพวกเขาได้
มาซึ้งและเศร้าไปกับความรักของพวกเขากันเถอะ