ภูผา

ไม่รู้ชะตาหรือฟ้าลิขิตที่ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างพ่อเลี้ยงภูผาต้องมาเจอกับสาวเจ้าอารมณ์อย่างดาวิกา ไม่รู้ว่าใครต้องเป็นคนต้องยอม..ที่สำคัญมันต้องไม่ใช่เขา!!
ที่แน่ๆก็คือไม่รู้ว่าดวงดาวจะยอมโอบกอดภูเขา หรือภูเขาจะโอบกอดดวงดาวกันแน่ หรือทั้งคู่จะโอบกอดกันและกัน!

“พ่อเลี้ยงภูผาอยู่ไหม ฉันดาวิกา มาหาพ่อเลี้ยงภูผา”แบบนั้นคนงานที่อยู่ตรงนั้นถึงได้รีบแนะนำให้หล่อนรู้จักกับร่างหนาที่ยืนอยู่ตรงนั้น ภูผาใบหน้าหล่อเหลา คมเข้ม คิ้วดกดำ จมูกโด่งเป็นสัน ผิวคล้ำจากการตากแดดเป็นเวลานาน เสื้อเชิตที่สวมอยู่แน่นนักทำให้พอจะมองออกว่าภายใต้ร่มผ้าของเขานั้นเต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดเพียงใด ก่อนที่ดาวิกาจะตะลึงกับใบหน้าของเขาไปมากกว่านั้นก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะเสียงเหวที่ดังลั่น
“นี่มันกี่โมง มาทำงานวันแรกภาษาอะไร ถึงไม่รู้จักเวล่ำเวลาแบบนี้ แบบนี้จะทำมาหากินอะไร”เสียงดังลั่นทำให้ดาวิกามองเขา
“บ่ายสองค่ะ กว่าฉันจะกินข้าวเสร็จ เอาของขึ้นไปเก็บอีก ทางมาก็ดีมากเลยนะคะ เลอะเทอะไปหมด มีทางที่ดีกว่านี้ไหมคะ”เสียงหวานที่เถียงเขาฉอดๆนั่นทำให้พ่อเลี้ยงภูผาพ่นลมหายใจออกจากปาก
“แล้วชุดนี้หรือที่คุณจะใส่มาทำงานในไร่กับผม ถ้าไม่มีใครบอกว่าต้องทำอะไร ก็หัดมองคนอื่นบ้างว่าคนอื่นเขาทำอย่างไรกัน ก็จะได้มองอย่างอื่นชัดขึ้น”ตั้งแต่เกิดมาเรียกว่าไม่เคยมีใครกล้าว่าหล่อนแบบนี้มาก่อน