พันธนาการจอมทัพ

หากเข้ามาพบราคาหนังสือเกิน 89 บาท ให้รอโปรโมชั่นรอบถัดไปนะคะ ภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ไรท์อยากให้นักอ่านทุกท่านซื้อในราคาที่ไม่แพงค่ะ ^_^
ขอฝากนิยายเซ็ต : วิมานเหมราช / โซ่สวาทคิมหันต์ / พันธนาการจอมทัพ / อุ้มรักเจ้าหัวใจ ไว้ด้วยนะคะ

**********************
จอมทัพ และ มนัสวีร์ ต่างถูกผู้เป็นบิดาคาดหวังไว้ให้ลงเอยกัน แต่ทว่าทั้งเธอและเขากลับไม่เห็นด้วยและพยายามปฏิเสธเสมอมา จนเมื่อความคิดนั้นมีอันต้องเปลี่ยนแปลงไป หลังจากได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

“คุณครับ...เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าเมื่อกี้ได้รับบาดเจ็บ” เขาถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเธอยังไม่ได้ตอบ และนั่นทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์

“เอ่อ...ไม่ค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมคงต้องรบกวนคุณไปที่โรงพักกับลูกน้องของผมเพื่อให้ปากคำด้วยนะครับ” พูดเสร็จก็หันไปสั่งงานลูกน้องทันที

มนัสวีร์ไม่พอใจเล็กน้อยที่เขาให้ความสนใจเธอแทบไม่ถึงห้าวินาทีสักครั้ง เพราะคิดว่าเธอเป็นคนอื่นสินะถึงได้ทำกิริยาท่าทางดีด้วย

“คุณอีกแล้วเหรอคะ! นี่พี่จอมล้อเล่นรึเปล่า จำมะนาวไม่ได้จริงๆ เหรอ?” ทำไมรู้สึกรู้สึกหวิวๆ ในใจแปลกๆ ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยที่เธอจำเขาได้แต่เขากลับจำเธอไม่ได้ นี่เธอไม่เคยอยู่ในสายตาหรือความทรงจำของเขาขนาดนี้เลยเหรอ

พอหญิงสาวพูดแบบนั้นจอมทัพก็หันกลับไปมองใหม่ทันที และเริ่มที่จะพิจารณาใบหน้าหวานอย่างละเอียด

เมื่อครู่เขาไม่ทันได้สังเกตอะไรเพราะอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยง ถึงแม้จะจับคนร้ายได้แต่ก็ยังหลุดรอดไปอีกหนึ่ง ไหนจะต้องเร่งประสานงานนำคนเจ็บส่งโรงพยาบาล รวมทั้งให้ลูกน้องเคลียร์พื้นที่จึงไม่มีเวลาที่จะได้มองหน้าเธอมากนัก เขารู้แค่ว่าตัวเองต้องช่วยผู้หญิงที่ตกอยู่ในอันตราย

และเมื่อได้เพ่งพิศแล้วกลับรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดจากอะไรบางอย่าง คนตรงหน้าใช่เด็กคนนั้นจริงหรือนี่ ทำไมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้กันนะ ไปทำอะไรมาถึงสวยขึ้นผิดหูผิดตาจนไม่หลงเหลือเคล้าของเด็กกะโปโลในวันวานเลยแม้แต่น้อย

**************************

“มะนาวขอไปเรียนทำเค้กกับน้องใบเตยต่อนะคะพี่เหม”

“ตามสบายเลย” เหมันต์ตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“แค่น้ำมะนาวง่ายๆ ยังทำให้อร่อยไม่ได้เลย นี่ถึงขนาดจะเรียนทำเค้ก เหอะ...จะกินได้รึเปล่าก็ไม่รู้” พูดจบจอมทัพก็รู้สึกอยากตบปากตัวเองสักที เขาจะแขวะเธอทำไมกันนะเนี่ย!

“มะนาวทำให้คนที่เค้ากินได้กินค่ะ ส่วนใครที่กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ไม่ได้เอามีดไปจ่อคอบังคับสักหน่อย” หญิงสาวตอบพลางจ้องใบหน้าคนพูดตาเขียวปัด น้ำมะนาวแก้วนั้นมันยังถูกพี่จอมนำมาแขวะเธอไม่จบไม่สิ้นจริงๆ

“แกก็ชอบหาเรื่องน้อง ฉันชิมแล้วมะนาวทำออกมาอร่อยทุกอย่างเลยนะเว้ย”

“เข้าข้างกันเข้าไป สปอยล์จนกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ”

“มะนาวไม่ใช่เด็กแล้วนะคะพี่จอม” หญิงสาวจ้องตาอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ เธอโตจนมีอะไรกับเขาไปแล้วยังจะหาว่าเด็กอยู่อีก

“นั่นสิไอ้จอม น้องไม่เด็กแล้วนะเว้ย” ไอ้จอมมันเป็นอะไรของมันวะ ทำไมฮึดฮัดแปลกๆ ทำอย่างกับหึงหวงมะนาวอย่างนั้นแหละ เขาไม่เคยเห็นมันมองมะนาวด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเลย

“ก็เด็กกว่าฉันสิบกว่าปีก็แล้วกัน รึแกจะเถียง” แม้พูดกับเพื่อนแต่นัยน์ตาคมกลับจ้องลึกลงไปในดวงตาหวานอย่าเหนือกว่า

“เอ้า แกอย่าพาลน้องสิวะเพื่อน”

“ช่างเถอะค่ะพี่เหม มะนาวไม่ใส่ใจหรอก พี่จอมเขาก็ชอบทำตัวขวางโลกแบบนี้แหละค่ะ พวกคร่ำครึหัวโบราณ แก่ไปตามอายุ พูดมากไปเราก็เหนื่อยเปล่าๆ มะนาวไปที่คาเฟ่ก่อนนะคะ” พูดกับเหมันต์เสร็จหญิงสาวจึงหันไปทางจอมทัพ

“มะนาวจะเรียนทำเค้กถึงหกโมงเย็น ระหว่างนี้พี่จอมจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย แต่ไม่ต้องไปให้เกะกะให้รกหูรกตามะนาวนะคะ เพราะว่าความแก่หงำเหงือกของพี่จอมอาจจะทำให้เค้กของมะนาวออกมาเฉิ่มเชยไร้รสชาติก็ได้”

“หนอยเด็กนี่...” ยังไม่ทันที่จอมทัพจะได้พูดอะไรต่อหญิงสาวก็แอบแลบลิ้นให้เขาพร้อมกับรีบออกจากห้องไป ส่วนไอ้เหมเพื่อนรักก็หัวเราะจนตัวงอ

“หัวเราะอะไรของแกนักหนา นี่เพื่อนแกถูกด่าอยู่นะไอ้เหม”