ภูเมฆ

ลินจงกุมแก้วน้ำชาไว้ ตามองน้ำชานิ่ง เธอสะดุ้งนิดๆ เมื่อปลายนิ้วของภูเมฆแตะที่ข้างแก้มของเธอ หญิงสาวเหลียวมองหน้าเขา เห็นอีกฝ่ายกำลังตั้งอกตั้งใจไล้ครีมบนรอยแดงที่แก้มเธอ เขาบีบยา แก้ฟกช้ำหลอดเล็กในมือออกแล้วแต้มครีมบนแก้มเธออย่างเบามือ หัวคิ้วสีเข้มของเขาย่นเข้าหากัน ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนลูกแก้วของเขาก็เพ่งมองอย่างใจจดใจจ่อจนเห็นเงาสะท้อนของหน้าเธอในนั้น
ภูเมฆแวะซื้อยาตอนไปซื้อน้ำให้เธอ เขากัดปากล่างอย่างเกร็งๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะกดนิ้วลงน้ำหนักมือเยอะไปแล้วคนแก้มช้ำจะเจ็บ
ถึงจะไม่เห็นเหตุการณ์ตอนลินจงโดนทำร้าย ก็เดาไม่ยากว่าเป็นฝีมือของป้าเธอ ภูเมฆโกรธ โกรธหญิงวัยกลางคนที่ใจร้ายพอจะตบ หนูลินของเขา ทั้งที่ก็เห็นว่าหนูลินของเขาตัวเล็กกระจ้อยร่อยแค่นี้

ถ้าเปลี่ยนจากป้าเป็นลุง... เขาหรี่ตาลง แววตาร้ายกาจ