เวียนว่ายตาย(อย่า)เกิด Karma the Special Story

เมื่อแกะกระดาษสีน้ำตาลและแกะแผ่นกันกระแทกออกฉันก็พบว่า มันเป็นกรอบรูปขนาดใหญ่คว่ำหน้าเอาไว้ เมื่อพลิกกรอบรูปนั้นขึ้นมาดูแล้วได้จ้องภาพในกรอบไม้แกะสลักสีน้ำตาลนั้น
ฉันก็ถึงแก่กาลตื่นตะลึง...

ความรู้สึกเศร้าโศก อาวรณ์หวนไห้ที่เกิดขึ้นกับฉันตอนที่ไปสุสานหายยาวันแรกก็ผุดวาบขึ้นมาในมโนสำนึก น้ำตาร้อนๆ ของฉันทะลักออกจากดวงตาทั้งคู่ราวกับมันอัดอั้นอยู่ในนั้นมานาน ถึงคราวทำนบน้ำตาระเบิดทะลายลงแล้ว ฉันสะอึ้กสะอื้นอยู่นานจนกระทั่งน้ำตามันหยุดไหลเอง โดยอัตโนมัติ...

อือ... ฉันครางเสียงต่ำในลำคอ ลากเสียงยาวโดยที่ไม่รู้ตัวเองเลย มือทั้งสองข้างที่จับกรอบรูปบานใหญ่บานนั้นเย็นเฉียบ ปลายนิ้วจิกแน่นราวกับมันกลายเป็นคีมเหล็กปากตายที่แกะไม่ออก

อา... มันเป็นอย่างนี้เองหรือ มันเป็นอย่างนี้เอง

คุณพระคุณเจ้า...

ฉันพึมพำ ทำปากขมุบขมิบกล่าวประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา ขาทั้งสองข้างนั้นหนักอึ้ง และแข็งทื่อ ราวกับมีมือยักษ์มาจับตรึงเอาไว้ให้อยู่กับที่เช่นนั้น ...นิจนิรันดร์

...มันเป็นอย่างนี้เอง