สุดห้ามใจรัก

เพียงเธอเดินเข้ามา สบตาก็เจอแต่คำว่ารัก
------------------------------
“แล้วเพลินล่ะ คิดออกหรือยังว่าจะรับผิดผมชอบยังไง”

“คุณนี่ท่าจะบ้า!” เพลินจันทร์ตอบอย่างงุดหงิด “ฉันต่างหากที่เสียหาย”

“ผมเป็นผู้ชายก็เสียตัวได้เหมือนกันนะ หาความเท่าเทียมทางเพศให้ผมหน่อยสิ หรือผมต้องเรียกร้องด้วยการไปเล่าให้ใครต่อใครฟังว่าคืนนั้นเพลินลากผมเข้าห้องได้ยังไง”

คราวนี้เพลินจันทร์ถึงกับหุบปากเงียบสนิท เธอจำได้อยู่หรอกว่าเป็นคนลากเขาเข้าห้องเองจนเหตุการณ์มันลุกลามมากขนาดนี้

แต่ทำไมกลินท์ต้องยอมเธอด้วยล่ะ คนตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ถ้าเขาไม่สมยอมมีหรือเธอจะไปข่มขืนเขาได้สำเร็จ ไหนพอเสร็จสมแล้วก็ตามราวีต่อถึงห้องพักของเธอ

“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เพลินจันทร์ถามอย่างเหลืออด “หาของเล่นบนเตียงหรือไง ฉันไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของคุณนะ”

“ไม่ได้คิดอย่างนั้น” คนหน้าตายตอบเนิบๆ เหมือนเคย “ก็แค่อยากให้เรามาคบกันดู”

“ไม่!”

หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็งทันที ต่อให้กลินท์จะหล่อเลิศโปรไฟล์หรูไปสักแค่ไหนเธอก็ไม่เอา เพราะในสายตาเธอผู้ชายคนนี้คือคนบ้า

จู่ๆ ก็มาไล่ปล้ำ กำชับซ้ำๆ ให้เธอรับผิดชอบแล้วยังกวนประสาทอยู่ไม่หาย อยู่ด้วยกันไปทุกวันคงประสาทกินแน่ๆ