Bed depth ร้ายลึก

"ขึ้นรถ"
ไร้เสียงตอบรับจากฉัน การเดินเหยียบฟุตบาทที่ข้างตัวมีเลกซัสสีดำคันหรูแนบข้างเคลื่อนไปด้วยมันไม่ดีนักหรอกนอกจากเรียกสายตาจากคนหมู่มากให้เข้ามามองจากนั้นคนพวกนั้นก็ซุบซิบกันเม้าท์สนุกปาก
"ทำไมดื้อวะ บอกให้ขึ้นรถร้อนจะตายห่าอยู่แล้วอยากดำหรือไง ขึ้นมาเดี๋ยวไม่สบายอยากแดกยาหรือยังไง"
"จะไปไหนก็ไป"
"น้ำตาล" เขาเค้นเสียงต่ำสื่อบอกว่าความอดทนกำลังจะหมดแค่นี้ทุกอย่างก็หยุดชะงักแม้แต่ตัวฉันเอง จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเขาไม่เป็นชนวนของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ "อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่"
"หึ... งั้นก็ฝากไปตบอีนั่นคืนด้วย" พูกเสร็จก็เอียงอีกซีกใบหน้าให้ดูจากนั้นก็ยิ้มเหยียดให้ไอ้คนที่อยู่ในรถเพราะคงยังไม่เห็นหรอก "แหกหูแหกตาดูด้วยว่าที่มันฟ้องย้อนแย้งกับสิ่งที่ทำแค่ไหน"
"จะทำให้โอเคมั้ยแต่ตอนนี้ขึ้นมาได้แล้วมีโอรอโอ้ปั่นอยู่ในรถพร้อมแอร์เย็นฉ่ำรอแล้วนะเพียงแค่ก้าวขึ้นมา"
"ง้องั้นเหรอ คนอย่างสายฟ้า รัตติกาล อักษรสิทธิ ใช้คำว่าง้อกับคนอื่นเป็นด้วย"
"เออง้อ ได้ยินแล้วจะขึ้นรถได้ยัง"