เสื้อสีฝุ่น

ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าถึงคราวต้องทบทวนตรวจตรานวนิยายรุ่นเก่าที่ได้เขียนไว้ตั้งแต่สมัยกระโน้น ก็มักจะต้องแปลกใจตลอดมาถึงสภาพการณ์ที่ปรากฏเป็นตัวอักษร ดังเช่นสิ่งแวดล้อมของบ้านเมืองที่มักจะมีอยู่ซ้ำๆ เกี่ยวกับค่าครองชีพ เศรษฐกิจตกต่ำ ค่าแรงคนงาน และอื่นๆ

หากไม่นับความแตกต่างระหว่างจำนวนเงินของปีนี้และปีโน้น สิ่งที่พบเห็นระหว่างบรรทัดก็มักจะเป็นความขัดแย้งซ้ำซากที่คนฐานะหนึ่งมีต่อคนอีกฐานะหนึ่ง

ในความเห็นของตนเองจึงเห็นว่า ถ้าเว้นเสียไม่กล่าวถึงค่าของเงิน ชีวิตของกลุ่มผู้ใช้แรงงานในพ.ศ.๒๕๒๓ ที่ข้าพเจ้าให้กำเนิด ‘เสื้อสีฝุ่น’ ก็หาได้ผิดแผกแตกต่างไปจากพ.ศ.๒๕๕๗ มากมายกระไรนักไม่

๓๔ ปีที่ผ่านไป พาค่าแรงขั้นต่ำวันละ ๔๕ บาทมาสู่ ๓๐๐ บาทก็จริงแต่สิ่งที่ยังเป็นข้อถกเถียงระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างก็คือความไม่พอใจค่าแรง ไม่ว่าค่าแรงนั้นจะทำให้นายจ้างทุนน้อยต้องปิดกิจการหนีค่าแรงที่เพิ่มขึ้น ไม่ว่าค่าแรงนั้นจะทำให้ลูกจ้างร้องอุทธรณ์ว่าไม่พอกินไม่พอใช้ เพราะเมื่อเพิ่มค่าแรงสินค้าต่างๆ ก็พลอยฉวยโอกาสขึ้นราคาล่วงหน้าลิ่วไปแล้วตั้งแต่มีข่าว ทั้งๆ ค่าแรงจริงก็ยังไม่ถึงมือผู้รับ

‘เสื้อสีฝุ่น’ จึงเป็นนวนิยายที่นำเสนอความขัดข้องใจของทั้งนายจ้างและลูกจ้าง แสดงให้เห็นถึงสิ่งละอันพันละน้อยประจำวันประจำสัปดาห์ประจำเดือนและประจำปีที่นายจ้างและลูกจ้างจำเป็นต้องเกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน

ถ้าทั้งสองฝ่ายไม่ยอมเห็นใจกัน เอาใจเขามาใส่ใจเรา

ปัญหาแรงงานก็ไม่มีวันจบสิ้นกรณีพิพาท