ทิฐิรักกั้นหัวใจ

“ไม่ต้องขอบคุณ แต่เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นเอาชุดที่ใส่ไปเผาทิ้งจะดีกว่า”

มาลินีทำหน้างงงวย “ทำไมล่ะคะ” เธอก้มสำรวจตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยความไม่เข้าใจในทันที “ชุดของลิเป็นยังไงเหรอคะ ลิว่ามันก็สวยดีนะ”

คำว่าสวยดีนะ ทำให้ทิมากรลมแทบจับ เขาไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนหรือใครก็ตามในสมัยนี้ มองชุดป้า พ.ศ.2500 ว่าสวย คงมีผู้หญิงคนนี้คนเดียวในโลกนี้ละมั้ง แล้วดูจากการแต่งตัวและท่าทางซื่อบื้อแบบนั้น ไม่รู้ว่าฝ่ายบุคคลเอาอะไรคิด ถึงได้รับเจ้าหล่อนเข้ามาทำงาน หนำซ้ำยังรับเข้ามาในตำแหน่งเลขาของเขาอีกต่างหาก ตกลงเขาได้เลขาหรือว่าตัวปัญหากันแน่ เขาก็ชักไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน

“บอกให้เผาก็เผา” ทิมากรเอ่ยอย่างนึกรำคาญ แต่คนถูกออกคำสั่งกลับทำหน้าไม่เห็นด้วย

“เผาแล้วยังไงคะ ทั้งตู้ของลิก็มีแต่ชุดแบบนี้ทั้งนั้น แล้วถ้าลิเผาทิ้งแล้วลิจะใส่อะไรล่ะคะ” เธอเอ่ยเสียงอ่อย

“ก็ไม่ต้องใส่”

คำพูดนั้นทำให้มาลินีที่ยืนก้มหน้าอยู่ถึงกับเหลือบตาขึ้นมองเขาทันที ก่อนทิมากรจะชะงักไป เมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไปที่เป็นการตีความหมายในทางนั้น เขาปรับสีหน้าเสียใหม่แล้วกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ “ฉันหมายถึงไม่ต้องใส่แล้วชุดแบบนั้น ให้หาชุดที่มันดูดีทันสมัยกว่านี้มาใส่”