แดนดินถิ่นพุทธภูมิ

สถานที่เราจาริกไปแสวงบุญแสวงปัญญานั้น เรียกว่า สังเวชนียสถาน แปลว่า สถานที่ก่อให้เกิดความสังเวช
.
สังเวชไม่ได้หมายถึงความสงสารที่เราใช้ในภาษาไทย ที่เราเรียกกันว่า เวทนาสงสาร แต่คำว่าสังเวชในที่นี้หมายถึงสะเทือนใจ
.
หมายความว่า ถ้าเราไปดูสถานที่ทั้ง 4 คือ สถานที่ประสูติ สถานที่ตรัสรู้ สถานที่แสดงปฐมเทศนา และสถานที่เสด็จดับขันธปรินิพพาน เราไปเห็นสถานที่จริง เราจะเกิดความสังเวชว่า
.
“โอหนอ ครั้งหนึ่งพระพุทธองค์เคยประสูติ ตรัสรู้ แสดงปฐมเทศนา และปรินิพพาน” พอได้ไปเห็นของจริง ก็จะได้พบกับความจริง
.
ความจริงที่ว่า ใด ๆ ในโลกนั้น ล้วนเป็นอนิจจัง พอเกิดความสะเทือนใจอย่างนี้ สิ่งที่จะตามคือคือแรงบันดาลใจ เราจะได้น้อมมาเตือนจิตสะกิดใจว่า
.
“ดูเอาเถิด แม้กระทั่งพระพุทธองค์ผู้เป็นอัครบุคคลของโลก แต่แล้วในที่สุดก็ทรงหนีไม่พ้นความตาย ดูเอาเถิดบ้านเมืองซึ่งครั้งหนึ่งใหญ่โตโอฬาริก
.
แต่แล้วบัดนี้เหลือเพียงแต่กองดินกองทราย ใด ๆ ในโลก ล้วนแล้วแต่อนิจจังไปเสียทั้งหมดทั้งสิ้น”
.
เมื่อเราเห็นอนิจจัง เราจะได้แรงบันดาลใจว่า “ต่อจากนี้ไป เราจะดำรงชีวิตอย่างไม่ประมาท เพราะใคร ๆ ที่ประมาท คน ๆ นั้นก็พลาดโอกาสที่จะได้รับประโยชน์จากธรรมะ”
.
กล่าวอย่างสั้นที่สุด “สังเวชนียสถาน เป็นสถานที่เตือนจิตสะกิดใจ ให้เราไม่ประมาท”
.
ว.วชิรเมธี