เพลิงเเค้นวิวาห์ร้าย

เพลิงเเค้นวิวาห์ร้าย

เขาตราหน้าว่าเธอคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เป็นสาเหตุที่ทำให้คนรักของเขาต้องจากไป...

“สุดท้ายน้ำตามันก็คือสิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำมันสินะ”

“......มันก็สาแก่ใจคุณไม่ใช่หรือคะ ที่ได้เห็นน้ำตาของฉัน ที่มันเกิดจากคุณ”

---------------------------------------------------------------
“เจ็บมากเหรอ?” ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนกว่าเดิมมาก ครั้งนี้เขาทำเธอแรงไปหรือเปล่า

“ฮึก...” พยักหน้ารับครั้งนี้เธอเจ็บมาก เขาไม่ได้ระบายความใคร่กับตนแค่เพียงครั้งเดียวแต่มันมากกว่านั้นจะเจ็บระบมกว่าครั้งแรกก็คงไม่แปลก

“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บนะ” พูดจาเป็นเชิงปลอบประโลม ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นอีกหนึ่งประโยคจนเธอต้องชะงักงึก

“แต่...ฉันก็คงเจ็บไปไม่น้อยกว่าเธอ”

ปล่อยข้อมือบางให้ล่วงลงบนที่นอน แล้วเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลังกับมามอง เรื่องแค่นี้เธอบอกว่ามันเจ็บแล้วเขาล่ะไม่เจ็บมากกว่าเธอหรือ!

ร่างบางล่วงลงที่นอนดั่งเดิม ใจหญิงก็หวังว่าเขาจะช่วยปลอบโลมความเจ็บปวดแต่มันกลับไม่ใช่เลยเขาเดินจากออกไปจากห้องนี้แล้วไม่มีแม้แต่จะเหลียวหลัง พร้อมกับฝากคำพูดที่พอนึกถึงแล้วก็เป็นต้องนอนร้องไห้งม

“ฮึก...คุณวิ ฉะ...ฉันขอโทษ” เธอรู้ว่าเขาเจ็บยิ่งกว่าตนที่ต้องเสียคนรักไปอย่างไม่มีวันกลับ ความรู้สึกเช่นนี้เธอสัมผัสมันได้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปถึงขั้วหัวใจของเขาก็ตามที

มือเรียวดึงผ้าห่มที่หล่นลงไปที่บริเวณสะโพกสาวขึ้นมาปกปิดกายที่เปลือยเปล่าก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆด้วยที่ร่างกายเริ่มหมดแรงเธอเองไม่สามารถที่จะลุกไปหยิบจับสิ่งใดได้เลยในเวลานี้

---------------------------------------------------------------
“หยุดทำไมล่ะคะ ทำไมไม่ทำต่อละ คุณคงจะยังไม่พอใจกับรสรักจากคุณวานิสาสินะ” หญิงสาวพยายามกั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ออกมาให้เขาได้ยิน
คำประชดประชันที่เพิ่งพูดออกมาให้อัศวินได้ยินเพื่อหวังว่าเขาจะปล่อยเธอให้รอดพ้น แต่อีกใจก็คิดว่าเขาคงจะยังไม่พอใจกับวานิสาจากด้านล่างสินะถึงเอาเธอมาบำบัดความใคร่ต่อแบบนี้ น่าสมเพชสิ้นดี!

“เขมมิกา” ราวกับอัศวินโดนหญิงสาวตบหน้าแรงๆ เธอกล้าท้าทายเขาได้อย่างไร แล้วเธอพูดออกมาได้ยังไง! คราแรกที่จะทำเพียงแค่ให้เธอได้เสียน้ำตาเท่านั้น แต่ถ้าบอกมาอย่างนี้แล้วมีหรือที่คนอย่างอัศวิน วงศ์อัครกูล จะไม่ตอบสนอง!

“ฮึก... ต่อสิคะ คุณจะรอช้าทำไม หรือคุณคิดว่าฉันเป็นคนที่คุณรังเกียจเลยไม่อยากที่จะใช้บำบัดความใคร่” คำประชดประชันคือสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในเมื่อเขาเห็นความเจ็บปวดของเธอเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง จะทำอย่างไรมันก็คงไม่มีค่าขึ้นมาเทียบกับเพชรเม็ดงามอย่างวิชุดาหรือใครๆ

“นับวันยิ่งปากดีมากขึ้นนะเขมมิกา แต่จำไว้...ถึงฉันจะเกลียดเธอเข้าไส้แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากมองแต่ยังไงเธอก็คือเมียฉันเพราะฉะนั้นหน้าที่บนเตียงมันคืออีกหนึ่งอย่างที่เธอต้องทำแต่เธอก็จะเป็นได้แค่นางบำเรอในค่ำคืนเท่านั้น อย่าใฝ่สูงหรือหวังจะเอาความรักของฉันที่มีให้วิไปไว้ที่เธอ เพราะมันไม่มีวัน!”
.
.
.
เธอรู้ว่าตัวเองนั้นเเสนผิด แต่ใยเขาถึงได้ใจร้ายได้ขนาดนี้...
.
.
.
ปล.โปรดโหลดตัวอย่างมาพิจารณาก่อนนะคะ เรื่องนี้ดราม่าน้ำตาเเตกมากค่ะ พระเอกร้ายมาก นางเอกก็แข็งบ้าง อ่อนแอบ้างค่ะ แต่ก็ใช่ว่านางเอกเราจะให้เขากระทำเพียงฝ่ายเดียว
หากใครชอบเเนวนี้ก็เรียนเชิญนักอ่านทุกท่านเลยนะคะ แต่หากใครไม่ชอบแนวนี้ลมหนาวต้องขออภัยและผ่านไปได้เลยค่ะ

ปล.ลมหนาวขอเรทหัวใจจากทุกคนบ้างนะคะหรืออาจจะเป็นคอมเม้นท์กำลังใจเพื่อนำไปปรับปรุงในครั้งต่อไปๆค่ะ หากมีส่วนไหนผิดพลาดต้องขออภัย ลมหนาวจะน้อมรับคำติชมและจะไปพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นค่าาา^^