รักเร้นปรารถนา

“ดะ...เดี๋ยว คุณคิดจะ...จะทำอะไร” เสียงหล่อนสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้แต่เขากลับยิ้มเย็น
“แล้วเธอคิดว่าฉันจะทำอะไร”
ปามิดานิ่งไปกับคำตอบนั้น เขาค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ เมื่อคิดว่าไม่อาจหลีกพ้นหล่อนจึงหลับตา เบือนหน้าไปทางอื่น ลมหายใจอุ่นๆ ที่ราดรดใกล้ใบหูกับซอกคอทำให้หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ฉันบอกว่าถอดเสื้อให้ที” แม้จะเป็นเพียงเสียงกระซิบแต่กังวานนั้นเด็ดขาดอยู่ในที
“ไม่ ไม่ ไม่ ยังไงฉันก็ไม่ทำ” หล่อนตะโกนออกไปทั้งที่ยังเบือนหน้าและหลับตาแน่น
เสียงเขาหัวเราะหึๆ ในลำคอซึ่งนั่นก็ทำให้หล่อนยิ่งเกร็งตัวด้วยไม่รู้ว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ครั้นจะหรี่ตามองสีหน้าเขาก็ไม่กล้า หากเพียงอึดใจต่อมาหัวใจดวงน้อยก็ต้องหล่นวูบเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าเขาซบลงมาที่หัวไหล่ของหล่อนถึงกระนั้นหล่อนก็ยังไม่กล้าลืมตาได้แต่เกร็งคอกับไหล่จนแทบเคล็ด
“เธอนี่ดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ”